Netgedichten

netgedicht (nr. 3.807):

Vogelvrij

Ze kijkt me aan met haar reebruin
intens, verloren, angstig, triest
geeft me `t gevoel te willen sterven

Ik hoef je niet te laten gaan
maar je kunt vliegen dus ik leg
je neer; vrij de vleugels te zwerven

even niet begrijpend, d`r kopje schuin
tot haar donk`re ziel `t blauw verkiest
vlak voor ze `t gras laat werv`len

door zacht haar armen uit te slaan
de dood vliegt uit d`r oogjes weg
veertjes klapperen lucht aan scherven