Netgedichten

netgedicht (nr. 5.026):

ik heuvel venus

ik beeldhouw je,
weerbarstig blok graniet
je grote lijnen heb ik al
details nog even niet

ik splijt wat
nog verbonden is
volg aders van onstaan
zoek wat niet ontgonnen is

ik modelleer je
naar mijn hand in
strakke jonge vormen
je gezicht oogt al markant

je tepels spitsen
vingers kunnen ze niet ronden
borsten lichtjes aangezet zijn
in mijn ogen goed bevonden

ik heuvel venus
plooi je door mijn kerven
polijs haar schoonheid die
een andere man gaat erven

ik rank je benen
tot een eindloos lang
maar schenk je niet mijn ziel
zij is vergeven in ons andere leven