Netgedichten

netgedicht (nr. 5.130):

die alles wist van gisteren

ik zoek je in de ochtendmist
die alles wist van gisteren
ik ben je kwijt geraakt in
de tweestrijd van je hart
je kon het niet meer aan
en moest me laten gaan

ik wacht op je bewegen
in flarden grijze kou
je jas van bont omvat
het lijf waar ik van houd
handen die me warmte geven
ogen die me weer doen leven

lente bracht wat bloemen
in het onkruid langs het pad
jouw kleuren moest ik missen
naar gissen in herinnering
die ik diep verborgen had
jij, die fluisterend bij me was

ik zoek maar kan niet vinden
voel je hartslag in mijn lijf
je bent nu zo afstandelijk
wispelturig en veranderlijk
kom laat jezelf weer zien
bloei in je mooiste kleur en blijf