Binnenstebuiten
Van dichtbij
is mijn gezicht
een levende landkaart
Ik word geteisterd getekend
door de tijd
krassen in mijn huid
die mijn spiegelbeeld
steeds vaker verrassen
Ik word kriegel
van rimpels die niet passen
bij een man als ik
zo jong van geest
draai me maar
binnenstebuiten
waar het beest in mij ontsnapt
door de openstaande deuren die
niet altijd even goed meer sluiten
slijtage sluipt stiekem
in mijn lijf
als eelt onder mijn voeten
haren in de goot en
schimmel op mijn brood
Zij strijkt die plooien
niet meer weg
ze zal het moeten rooien
met de rimpels die ik heb
Een beetje reliëf is niet slecht,
Een beetje gek, weet je wat
ik bedek ze met de mantel der liefde
want mijn gevoel voor haar
is levensecht
Geplaatst in de categorie: liefde