Netgedichten

netgedicht (nr. 7.073):

Kraaiennest

Ik dacht niet dat ze zich magisch uit het effen kon verheffen
tot nu was ze vrij onachtzaam vlak onder me gebleven
telken maal heb ik haar praal in `t scheepsjournaal beschreven
wanneer `k aanschouwde dat ze mij in zeildoek wilde treffen

Zij vergaapte zich ook aan mij, ben ik pas later gaan beseffen
schilderde me af, in overwegend ondermaans gedreven
waar ze wiegende weerspiegelde zichzelf aan mij te geven
ik zag niet dat ze zich magisch kon verheffen uit het effen

Toch deed ze dat vrij onverwacht en buiten haar getijden
in volle zon en goudomrand wierp zij `t stilleven uit
reet het linnen van de schraag. Lak brak laag na laag

Haar weerkaatsend beeld stevende over mijn ranke schuit
tot zij zich aan spriet verhing, mij huwde in de schildering.
ik wist niet dat we zo magistraal in lijn konden verglijden.