Wakzak
Weer sprak jij met twee monden
terwijl het kwijl langs jouw
lippen liep keek ik even
achter je ogen naar binnen
koud en kil achter warm
geloken wimpers lopen
letters langs gedachten
kloppen even rechts aan
staan links even stil
bij het weten en niet
willen zien, verscheurd
rukt twijfel aan jouw tong
gespleten klinken klanken
ijzig als een vorst bij
min tien, maar dat wak
daar glijd ik niet meer in
Geplaatst in de categorie: verdriet