Nagalm
de ochtend geurde naar gevallen regen
ik had het achterraam wijd open staan
en koesterde mij even in de waan
dat zelfs de merels om mijn weggaan zwegen
de woning was mij jaren zeer genegen
ze bood mij warmte en bescherming aan
nu heeft zij zich gekwetst van mij ontdaan
het stroomde mij vanuit de kamers tegen
ik sluit het raam voor nieuwe regenvlagen
en neem de laatste foto’s van de wand
vergeelde beelden uit vervlogen dagen
dan wikkel ik mijn leven in een krant
de ingepakte klok galmt doffe slagen
van holle weemoed door het lege pand
Geplaatst in de categorie: verhuizen
een nooit-meer-weerkeren. knap.