Gedonder in de graven
Met gespreide vleugels
vliegt zij richting einder
daar waar zij de dood
vermoedt schieten beide
ogen hartstochtelijk vuur
maar raken kant noch wal
verscholen achter aards
leven lokt hij immer
machteloosheid in zijn
duistere val vertrapt
hoop en schopt wanhoop
langs grijsgrauwe zwerken
waar taal voor altijd
zwijgt graaft hij een
kuil voor immer die
ander, wanneer dondert
hij er zelf nu eens in ?
Geplaatst in de categorie: verdriet