Netgedichten

netgedicht (nr. 9.284):

openlucht museum

hoor je mij nog roepen
bij het passeren van mijn lijf
en ik jou mijn blikken toeschreeuw
ook jij kijkt zo donker en onbestemd
als ik me door de drukte drijf

naar wat ben ik op weg
met zoveel genotgenoten
wij zwermende bijen
in een tempo van te slome
rondvaartboten

o, wat staat daar geëtaleerd
of zie je wel die orgelman
met zijn olie-motor-muziek
daar gaat weer zo'n stuk
met blinkend goud behangen

ja, in mijn wandelend museum
is het nu op alle dagen druk

een uithangsbord vraagt mij:
hier een kwartiertje voor God
ik draai met mijn nek
was toch op zoek naar
het stoffelijk lot

hoor je mij nog als ik roep
en ik blikken naar je werp
nee, in zo'n gapende massa
dragen we een oogkleppenloep
de mens er achter ziet men niet meer
wij zijn kijkers en kopers;
met veronderstelde gezelligheid
bewandelen we deze route zonder gids
meer dan een keer, heen en weer