Netgedichten

netgedicht (nr. 9.293):

oudejaarsavond

oudejaarsavond
is nog enkele verrotte bladeren
opgezwiept door de oostenwind
ijzig scherp
een mes blinkend staal
lemmet vol weemoed
in mijn hart
mijn stokkende adem
op het scharnier der jaren
roest en schilfers

is het dorre riet in het spiegelwater
verstilde kou en droog geruis
een stervend land

je uitademen witte dagen
even in de ijle vrieslucht
ze van je afschudden
op je tocht
door je eigen vreemde land
een takje in je hand
wirwar der struiken
als vriesbloemen
een web voor je ogen
waarop de spijt zich vastzet
rijm op de draden
naar de toekomst
vreemd en kil