De wilg hangt en treurt terwijl om haar heen de lente volop geurt Weggevlucht in gedachten die tijdloos voortdwalen laat zij de wereld wachten Als zij de ogen opent -even- ziet zij wat zij al die tijd had kunnen meebeleven Schrikt zij van het licht de geurende geluiden klapt haar kruin weer dicht Want tot de conclusie dat zij…

bomen in coalitie met bloemen maar wat kleuren ze heerlijk buiten de lijntjes in mijn immer groeiende tuin het oorstrelend geluid van vogels, een zootje opvliegers zonder papieren als loyale expats. een Vlaamse Gaai vliegt naast zijn vleugels, prikt en graait naar de kleinen maar lonkt liefelijk naar de groten. ik jaag hem naar De…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…

lente bijt gulzig in de dagen. het gaat van hup en pak ’m beet! onder reuzenparasol een ‘meisje’ dat blond neerstrijkt. ze zoekt een plekje tussen mijn aanhalingstekens en wat wordt ze mooi als ze langoureus aan haar mojito nipt. ik maak mezelf langzaam. het wordt zo’n dag, zo’n heerlijke, zonder liegjes (eigenlijk leugentjes,…

langs de grote grijze rivier tracht ik het verleden te ontlopen de bodem is soms zo zacht dat ik wegzink van vaste grond naar de afgrond is een kleine stap van de zwarte rouw naar het passionele rood daartussen de witregels alles van vroeger meenemen naar later kan ik niet niet alle doden zijn begraven ik zit de storm…

onlangs in Juinen geweest en nog even op het terras van café Hekking gezeten werd ik ook nog door de oud-wethouder persoonlijk van een koel pilsje voorzien juist in die gefingeerde werkelijkheid teruggeworpen op mezelf wist ik soms mag alles kan alles... en daar kan niemand tussenkomen en dat is maar goed ook…

ik ben een vluchtdier. net als paarden. ze willen altijd graag naar huis. soms ren ik een eindje met ze mee doch mijn galop lijkt nergens op. ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

in tijden van ontwrichting raak je de bevroren ondergrond van een onbewogen onthechting blootgesteld aan blikken die je onbarmhartig van buiten naar binnen keren het naakte bestaan meer is er niet laat je van hier naar nergens gaan in tijden van ontwrichting wacht je op de slinger die alles terug in beweging draait…

zelf ben ik een dichter van weinig woorden met een enkele zin tot de kern komen en juist daar dan voldoening uit putten dat is voor mij ultiem geluk...…

Geef me het antwoord op de niet gestelde vragen; de opgehoopte hunkering van nooit gestold verdriet. Geen zichtbaar einde tunnelt naar de einder en slechts onnozele kinderen zien nog een opening die nooit werd gedicht. De vraag staat nog open nu de woorden ontbreken die kunnen omvatten het ont-hoopte verlangen naar een zinloos gedicht…

wie te vroeg opstaat is nog niet aan de dag toe hij maakt de wankele oversteek van drijvende dromen naar hier en nu hij wuift de mijmeringen weg geeft het denken aarzelend een hand hij hoort de klop van de dag en buigt nukkig het hoofd voor vandaag wie het dekbed loslaat wacht een koude onthulling…

de vijandelijke tijd slaat de dagen stuk de besmeurde slakkengang van ijzeren uren leven in het donker zomaar zonder licht geen kruit gewassen tegen het duistere bestaan niets meer om bang te zijn in de kleine toren het leven zonder licht…

Kronkelende wortels in de aarde zoeken naar dat wat vruchtbaar is Veranderen in diverse soorten grond dat wat zichtbaar is doet onecht aan Buigzaam zijn de wortels in de bovenste laag grond. Los zand voldoet slechts wanneer de zon van boven voedt, de dauw het zichtbare aait en stralend licht voor een glinstering zorgt. Schemer vervaagt…

Zwarte randen onder haar nageltjes zorgen voor het schateren in haar dag En voor een nacht vol beelden van de lichte schaduwen die zij zag Verwondering is haar zo gewoon in haar element met haar bestaan droomt ze de nachten stil en laat ze de dag haar gade slaan…

er is een waarheid van de getallen en een van de menselijke maat ze bestaan al die onzichtbare jaren maanden uren van de waarheid onze huid die geen licht verdraagt is van overal en van alle tijden de zon brandt traag in dit polderland geharnast schuilen we achter donkere wolken brenger van het leven de menselijke maat zegt…

o ja, ik maak het kleiner. als gedachten in gedichtjes maak ik van Hoop hoopjes, van Liefde liefjes, maar in Geloof geloof ik, al schuilen duizend leugentjes in elke Grote Waarheid. met een Lady in Red, red ik het niet. doe mij maar een onderonsje met een Juffertje-in-'t-groen. ooit zei een wijs man: 'het mooie aan kleine vrouwen…

ik loop de bekende weg van vijftig jaar geleden langs de kerk naar school nu is daar V&D nog steeds de vrijdagmarkt waar ik vroeger schooide om kaantjes bij de viskraam zo vet en o zo zout de markt is er nog steeds met vertrouwde waar bij een kleinzoon van de visboer koop ik een kibbeling…

ongewapend wil ik schrijven zonder pen en papier dicht bij huis wil ik getuigen van de wilde luchten hoe de westenwind de wolken tegen de heuvels opblaast hoe het landschap me in mezelf stil laat staan…

hoeveel ruimte heb je om een vlucht naar voren te maken over je schaduw te springen en de hemel te bestormen hoeveel tijd vraag je om vriendschap te verbreken gedachten los te laten en de leegte leeg te maken hoeveel stilte laat je binnen om een speld te horen vallen de woordenstrijd te staken en de liefde te vieren…

in mijn Hof van Eden flirten met het licht van Haagse Schoolschilders. en de nobele nimf Eva vereert mijn adamsappel en slikken wordt moeilijk en praten lukt niet meer en ik verlies alle puntjes op alle i'tjes, maar vind er twee terug om te plaatsen op de 'ij' van het woordje 'paradijs' waar Eva en ik zijn aanbeland. en het…