Luister mallerd een redevoering heeft niets te maken met de binnenkant van je jas een redevoering is een vuist maken naar de hemel schijten op de hoofden van je gehoor doe je jas maar dicht voor je kou vat en redevoer niet zoveel.…

Een verleidelijke zon, pikt nog even wat dagen van de herfst, voordat onredelijke regen de stad zal overweldigen, met vormelijke vragen en diepe gedachten tot in ’t duister van de nachten zullen zich mengen met bijzondere dromen om in het leven verder te komen, doet de mens soms iets geks, voor de ander misschien vreemd maar door gedrevenheid…

Oud leer, de geur van was massief en zwaar eiken met ebben ingelegd verduisterende, damasten gordijnen Victoriaanse boekenkast spiegel met facetglas, gouden lijst zweem van rook een stenen pijp een koperen gegraveerde snuifdoos oude inkt, een zilver hartje als boekenlegger koperen bureaulamp op zware voet…

Het leven is meer waard dan je denkt Vaak moet men eerst voelen om dat te begrijpen en voelen is verdriet Maar opeens geniet je van alle kleine dingen ben je dankbaar voor wat de wereld je heeft gegeven leef je niet voor morgen maar voor vandaag Het leven is een bijzonder geschenk voor de één lang en gelukkig voor de ander is er helaas…

vliegt weg bij het minste zuchtje wind begraaft zich diep onder het zand laat ik het er maar liggen omdat ik mijn handen niet vies wil maken er dwaalt een verloren wereld afgezonderd van wat niet zou moeten zondigen probeer ik het vast te houden ik zal er verder mee moeten komen focus mijn ogen op aanwezigheid dwing mijn verstand erbij…

Ik zit weer eens voor mij uit te staren de bladeren zijn verkleurd en wachten weer op de opknapbeurt van de opeenvolgende jaren. Zo verging het ook de bloemen, geen bij meer die om hen heen wil zoemen. Maar volgende jaren zal het hen beter vergaan dan zullen ze allemaal in de zomer in volle glorie in het zonlicht staan en zullen alle bijen…

men had hem gezegd dat hij veel zou gaan vergeten. dat klopte redelijk maar zijn fouten kwamen uitvergroot bij hem terug…

ik zie je, schielijk weggeschoven door de wind je schijnt met een lichtgeraakte rand heel even ben je helder zie ik in het donker jouw licht en dan verlaat je de aarde door de wolken gedicht…

De altijd enge gast bracht zich er altijd toe anderen schrik aan te jagen vooral in de lente wanneer de mensen zich schik inprentten en ze toeleefden naar de zomers toe. Hij ging met een winterbijl op ze af en sloeg de leuke voornemens bij ze weg met wortel en al, ze bleven verwilderd staan stonden verstijfd toe te kijken, stonden paf…

De kan leeggedronken tot en met, met een dikke buik onderuit gezakt gaan liggen op bed, ik trok het niet meer, en maar draaien en draaien en ik zag hoe er aan me getrokken werd in een kolkende draai en toen in het afvoerputje. Uitgekleed uitgeput afgemat lag ik in de kreukels en wist niet meer waar ik was, ergens bij iemand thuis, dat…

Stel je nou eens voor, dat de zon niet meer opkomt, stel je nou eens voor dat de sterren naar beneden vallen, stel je nou eens voor dat de hond in een poes verandert, stel je nou eens voor, dat ie ineens aan het mauwen slaat… stel je nou eens voor dat het gras rood was, stel je nou eens voor dat de aarde wit was, stel je nou eens…

De magie van z'n handen gecombineerd met hoogwaardige techniek, hij tilt het doek op en er verschijnt...niks! Zojuist stond er nog een leeuw, nu vreest het publiek dat hij ergens vrij rondloopt. -draaiend, dreigend ergens in de zaal- Het geluid uit speakers, de spanning neemt toe, vol verbazing, hoe gaat dit aflopen. Nog een paar danspasjes…

Als in duistere winternachten padden zich verschuilen en honden angstig huilen, als damp opstijgt uit diepe grachten, hoed u dan als takken kraken en schimmen glijden over daken, denk niet, ach 't is maar een kraai want terwijl je staat te wachten sluipen ze met vereende krachten in je gemoed en je gedachten, de ghostriders in the sky.…

en dan zingt mijn kind van het opstaan van de zon de wereld die wakker wordt van kabouters en nymfen die dansen in een sprookjesboek want alles is goed alles is Sinterklaas mijn kind heeft een lampje dat zachtjes gloeit in de nacht mijn kind is niet bang voor de dag…

het regent in het Vondelpark letters vallen met bakken uit de hemel zou hij, de dode dichter alsnog zijn oude schrift over mij uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig…

het water stroomt naar waar de wind en de maan het wil verzet zich niet al was het maar een keer uit balorigheid zoals ik soms een bal wegtrap net voor de voet van wie ook trappen wil de wolken jagen voorbij ontdoen zich van hun grauwe last maken deuken in mijn humeur nee soms is alles het net niet en probeer ik maar een gat te dichten…

de wind maakt golfjes op het water zeilen glinsteren in de gloed van de zon het bootje deint dromen spiegelen zich in pastellenlijntjes meeuwengeluk zweeft langs het hemelsblauw het anker glijdt haakt zich vast vrijelijk tussen het groen ogen strelen het gevlochten scheepstouw is er nu nog iets wat ik wensen zou...…

De brug was geslagen De dialoog hervat Jammer van die twee voortanden…

Het aandacht vragen van de telefoon, krijgt een rituele klank, voor afgaand aan een omfloerste stem, het beperkt me eeuwen in een seconden lang moment, realiteit in eigen bestaan, dwingend in hun moraal klinkend als metaal, de exacte tijd is opgesteld, duidelijk, schel en digitaal, hebben ze het eerste - en het laatste woord.…

De spiegel daar aan gene wand meldt zonneklaar elke dissonant. Wie haar passeert blijft even staan soms gepikeerd soms ook voldaan. Misschien een haar die men ontdekt een vast reportoir voor men vertrekt.…