Wonen er wezens in de wolken? Wie is daar -- aan het rommelen?…

Het aantal bruggen is oneven, hoe zet ik -- dan een route uit?…

wie in het voorbijgaan het lot omarmt gaat aan boord van het Narrenschip door stilte en sneeuw de maat van onrust kent krast de tijd in steen wie door geschilderd glas naar wolken kijkt beschouwt de betovering van het licht het tedere ontvouwt geeft het sprakeloze een stem laat de sterren helder laat zingen wie in het voorbijgaan…

Onder het nachtfilter lig ik wakker in winterslaap de bloesems op mijn huid schemergrijs, gelukkig denk ik dat, kan ik nog iets denken, meer zit er niet in en de jeuk blijft me plagen in mijn hoofd, daar waar ik niet bij kan Ik kan alleen wachten tot het is opgelost en ik weer zin heb in taart, gelukkig kan ik die zelf bakken…

De dinertafel, stijlvol gedekt, smetteloos -- Behalve ik dan.…

Ze vindt mijn gevoel niet herkenbaar: 'Zoek nu eens -- je echte gevoel!'…

Er zat een geheim in mij, ineens ken ik het -- zeg ik het hardop.…

Fluitend loop ik door de lanen uit volle borst zingend overstraat dansend langs beuken en platanen weet met m'n vrijheid bijna geen raad. Vrolijk groetend alle mensen alle meisjes spreek ik aan wat zou ik mij een beter leven wensen dan dit vrolijk vrijbuiterbestaan. Nog steeds lacht mij de toekomst toe al is mijn beweging niet meer zo…

Tussendoor kijk ik naar de tuin, het zou fijn zijn -- als we nu zwegen.…

Zesendertig jaar, eindelijk begint mijn jeugd -- mij los te laten!…

Mijn foto's van haar aanwezigheid: de afwas, het beslapen bed.…

Met een brede borst masturberende tong mooie veren, hete adem en gespleten tong leven ze op onze huid Wij geile ratjes in de ogen van de gillende meute die in de dierentuin rammelt aan de hekken, de kooien waarin we gevangen zitten De gorilla's die wegen banen de hyena die zegt te helpen de pauw die ons kapsel doet de draak voor ons…

Het bezoek helpt haar graag met zoeken, maar wie vindt -- haar zoals ze was?…

Ik werk in het witte paleis Input, output, geen rimpeling in mijn lichaam, mijn geest blijft rustig, wat ik ook doe Tussendoor onderga ik de stilte in de rode paleiskamers die ik altijd kan binnengaan waar ik ook ben Daar open ik mijn schedel tot een kom en ervaar ik mijzelf, laat ik liefde stromen naar wat mij bezighoudt Daar bezie…

Hij is weg, ik blijf hangen in ons verleden -- waar hij nog steeds is.…

Zie ik de boom zelf nog wel of herinner ik -- me het beeld ervan?…

Haar jurk springt bogen in de eetzaal, ze wervelt -- onaanraakbaar licht.…

Ik wil graag alles voelen wat ik voel en niet -- erin verdrinken.…

Baan jezelf een weg door het woud, naar de vesting -- en bevrijd jezelf!…

De kinderen gaan spelen, opa is suffig -- Er komt geen verhaal.…