Ik neem een bad in zout water waar zwaartekracht niet bestaat Op het blad ligt een nieuw stel van dezelfde kleren klaar Er is hier geen concertzaal en geen buiten om te wandelen alleen een plantenkas waar ik graag geuren snuif vrij van mensensporen de huidcrèmes en de zeep waarmee wij, getelde bekenden ons onderscheiden En als ik moeite…

ik til je uit de dood breng naar boven wat ik weet leg alles voorzichtig over elkaar verhalen waarin ik mag schuilen…

Weer een saaie dag Alles is wat het lijkt zonder fantasieën ik ben geen professor T die Jeroen Bosch laat schilderen wat er aan de hand is: alles belichaamd als wat het is en dus transparant De stad is groot, maar klein is mijn uitzicht, alsof we ver weg van elkaar leven in ruimteschepen, bebouwde kommen zo klein als gehuchten…

het minimale maximaal ten uitvoer gebracht zo blijft er tóch nog iets over voor de verbeeldingskracht…

Een levend standbeeld lijkt geen spieren te hebben – voor ineens een nies.…

in het schelle licht schreeuwt de dag de maat uit mijn hart hoe veranker ik mezelf als mijn kern de tel kwijtraakt mijn wezen schuift is van slag op deze onregelmatige dag vandaag blijf ik weg van mateloze vragen en tomeloze woorden…

Hoekige koeien: geen mens zou ze zo maken – koeiemachtig mooi!…

Daar loop je dan, als digitale nomade langs de zelfscankassa met je rolkoffer. Door de jetlag lijkt je timemanagement meer op frequency-hopping. Mooie functietitel hoor, proactief headhunter, maar carnavaleske carrièremoves zijn killing voor je less than perfect love life met je trophy wife, haar relatiegeworstel en genderkwesties.…

In licht en warmte bloeit alles op, je aandacht – is als zonneschijn.…

iemand leerde me vliegen ik steeg boven alles uit om eindelijk te zien waar alles om draaide ik omhelsde de wereld toen ik weer beneden was…

ze hielden elkaar gezelschap de zandstorm kleurde de lucht geel een smalle zee dreef hen voorgoed uiteen ze dansten verlangend het water tegemoet ze waren twee koningskinderen…

iemand ademt zacht onder het witte linnen gehavend onder een deinende kalme zee traag strijkt iemand het verlangen glad ziet waar iemand schipbreuk leed iemand valt met de grote vlakte samen ademt zacht onder geweven vlas…

we schreven elkaars naam in de palm van onze handen we sprongen van vloer naar zolder en terug levenslange beginners waren we we leerden later stapsgewijs van boom tot boom te denken de loop van de tijd voerde ons in een korte schittering met zich mee stilaan werden we een keerrijm van ons verstilde zijn…

Ik kan mezelf zien, van boven: een stip, langzaam – op weg naar een doel?…

Ritselend bamboe omsluit me, ik kijk omhoog – en volg de vogels.…

Ik voel het ongemak om blijven waar ik ben en het probleem over te laten aan andermans taak of plicht aan de buren bij wie het gebeurt aan de rand van het dorp Er is haast, behoefte om de huizen en de schuren in orde te maken, maar het duurt te lang of er is te weinig tijd voor mijn ongeduld Ik praat met de buren terwijl we wachten…

De maan betovert de stad, ik snap niet waarom – niemand ernaar kijkt.…

In de herfst bij mist en regen om zes uur opstaan voor zwemles in het bergmeer daarna ontbijten, mijn tijd klokken bij aankomst op school en het rondje hardlopen om de sportvelden willen winnen alsof dat punten oplevert voor wat ik waard ben vertrouwend op de les dat ik het allemaal doe voor mezelf want de grote idealen van de volwassenen…

Dijen en haren, vliegende dauw de dag in: die leeuwin ben ik!…

Het is donker aan de linkerkant een muur rechts de sloot en ver weg hoor ik brommers rijden, die opdoemen aan het eind van het pad en me vangen in hun licht het geluid wordt hard mijn kloppend hart drukt zich dicht tegen de muur nog even en het is voorbij Ze stoppen…