ónder de woorden leeft het onuitsprekelijke alle houvast is daar grondig weggebrand ónder de woorden ligt een stille ongrijpbare laag die op je thuiskomst wacht als je uitgesproken bent ónder de woorden leert het oude leven hoe je sterven kunt als de vogel die de boom beroert…

vandaag ben ik bang ik weet niet of ik er ben noem mij zeg mijn naam als ik oplos in grijze mist vandaag ben ik droef is er iemand die me hoort heb me lief ik ben het kind hou me vast tot ik slaap…

wat je niet zegt blijft verborgen in vele dunne laagjes sneeuw samengeperst tot een dik pak ijs het ijs trekt zich terug op het land waar jij zwijgend gaatjes vult met lucht om weer te bevriezen wat je zegt zit opgesloten in luchtbellen…

wil ik een gedicht schrijven zijn mijn woorden op dus vul ik het lege papier met louter ledigheid maar juist die ledigheid kan zó schrijnend zijn bijtend zelfs als het zout in open wonden 'vermijd ledigheid voorkom het schrijnen en gebruik geen zout' is alles wat ik kwijt raak op papier…

dwars door de tijd raak je me aan als ik weg kijk door de zoeker van de camera vang ik je vleugels een bootje dobbert op de grijze oceaan de zon zet alle zeilen bij…

je blijft achter je zwaait de oversteker uit je bent steeds de een of de ander nooit in één aanblik beide tegelijk niets blijft zoals het was alles verandert het één en het ander…

Ik ben weg geweest Heb mijn schoenen stuk gedanst Heb gesprongen en gelachen En mijn tranen weggeveegd Mezelf gedwongen om te leven Te genieten van de nacht Teveel nachten liggen malen En mezelf grootgebracht Ik ben geweest en iets geworden Maar het zijn vergeet ik soms Ik vergeet te ademen En al leef ik zo gezond Ik ben kapot en wil…

je hebt mij vast volledig in je macht ik doe wat je vraagt blindelings volg ik je wil je bent mijn kompas mijn rechterhand op plaatsen die ik niet ken vooral in een vreemd land je leidt mij subtiel doorheen een web van grillige wegen recht naar mijn doel mijn slimme gps ik kan je niet meer missen in een wereld van auto rijden ben…

somber en wat te zwaar maar ook hoe paradoxaal iets van een oprecht verdragen als bij een brok in de keel die je maar niet krijgt weg gedronken wanneer melancholie de kop op steekt kan je er niet om heen en misschien is het maar beter zo…

in het luchtledige bungelen lijnen tussen wat we zien en voelen er gebeurt bijna niets in het spel van licht en lijnen is het alles we houden elkaar vast om de angst onder ogen te komen en de duisternis te omhelzen…

hij dobbert in het bootje van zachte armen haar warme borst is zijn mer à boire sluimerend in de wieg hoort hij het zoete zingen gekooid ijsbeert hij vijf stappen tot de muur evenveel stappen terug geen armen als een bootje waarin hij passen zou zij zingt zoet noch zacht nooit meer zijn mer à boire…

men begraaft de herinneringen met de doden men moet vergeten wat men met eigen ogen zag men witwast de geschiedenis ruimt de graven men leest witte bladzijden men moet vergeten hoe het was ik moet onthouden dat ik herdenk en niet vergeten zal…

in de ruis van alledag sprokkel ik licht en lucht bijeen een stukje lucht zal open blijven ik breng de zorgen naar de slaap de wind blaast de woorden overboord de liefde houd ik vast noemt de witte steen mijn naam…

Een blauwe maan dwaalt eenzaam over nachtelijke velden de strandjutter vertelt zijn zeewaardige verhaal aan ouderloze buurtkinderen uit een ver land zonder horizon is het de herkenning die projectie veroorzaakt van oermensen in ingewikkelde verhalen of de projectie die raakt soms naakt en onbeholpen in het bewegen in de herfst op straat…

het zout kruipt onder de huid het kruipt waar het niet gaan kan het zout is een vlakte een meer van zilte tranen waar pijn vloeit in tinten van wit het zout is overal het is van alle tijden het zout…

tegen het einde knoop je de eindjes aan elkaar maak je een nest voor de laatste dingen tuur je in de verte van het verleden ontrafel je het spoor van de blinde vlek vind je de handen van een kind waarin de verbondenheid besloten ligt…

dichtgeslibd moe van het doen maak ik een nest aan de oever afgedreven van ratelende woorden roerloos op mijn rug hoor ik de oude visser zingen een vis is gewoon een vis een vogel is gewoon een vogel…

het is niet wat we bouwen het is wat we verlaten het zijn niet de slagen op de trom niet de grote gebaren het is dat we naar adem snakken als de stilte onhoorbaar blijft…

vandaag zal ze de inkt uit haar pen laten stromen ze zal dichtbij zichzelf blijven vandaag zal ze de woorden omhelzen ze verdragen waar het moet zal ze haar rug rechten vandaag…

ik zag de bloedrode kleur van granaatappels het wendbare gedwarrel van de granaatrode vlinder ik zag de bloeiende pioenroos in de tuin het karmijn op jouw lippen in het zonlicht ik zag de vermorzelde schelpen in het zand…