Vooruitgang: de storm die opstak aan de poorten -- van het paradijs.…

Ter verzoening zing ik de woorden die passen -- het bekende lied.…

Ze roepen maar wat over en weer, mompelen -- verder in zichzelf.…

Een gouden verhaal is niet gesmeed van waarheid -- Het blinkt van bedrog.…

Jij huilt in je slaap, dat is een kant van jezelf -- die je nog niet kent.…

Ik kleed mijn verhaal wat aan, dat beschermt me en -- het staat me mooier.…

Net buiten het dorp komt er soms een streekbus langs -- het bushok, ons honk.…

Al pratend vinden we in cirkelgedachten -- wat we al wisten.…

Zij noemt straten straat, maar kent geen brug, en kent geen -- doodlopende weg.…

Ik lik aan alles en nog kan ik niet kiezen -- waar ik zin in heb.…

Jouw oude lichaam bewoon je nog, en toch tref -- ik je niet meer thuis.…

Ochtend: de wereld krijgt kleur en wordt levensecht -- maar blijft ongrijpbaar.…

Ooit gehoord in koude tijden van gestoorde autocraten en gestaalde sovjetkaders ijzer van het warschaupact smeltend in een lopend vuur van ottomaanse donaurijken timisoara ljubljana vojvodina novi sad dominosteen van de muur achter smeulende gordijnen mostar zagreb sarajevo banja luka vukovar ooit in koude oorlogstijden glaznost…

Ik drijf maar wat rond en ben er bijna aan toe -- om wakker te zijn.…

Grijs komt tot bloei door eigen groei in een wild en onbedorven landschap door de nabijheid van het spiegelmeer afstand speelt een belangrijke rol door fraaie melodieën van liefde in het stilleven van deze wereld er vallen gitzwarte schaduwen over prille liefdesaffaires aan de groene rivieroevers oriëntatie is van levensbelang wie geen…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

de wind die niet waaide duwde mij omver de zee die niet kabbelde trok mij naar zich toe de golven die niet deinden smeten me terug de wind die hard waaide pakte me op hij bracht me naar de zon…

Er gebeurt te veel vandaag, ik moet doen alsof -- het een verhaal is.…

Wees toch verstandig! Als alle meisjes mooi zijn, laat je dan rijden.…

De eenzame winternachten keren terug naar oude waarden ware aard doorklieft het donker we ontdoen ons van textiel voelen op tast de verlegen huid gezichten vervagen door het duister het zaad gedijt in nauwe kieren in machteloze bekoring gesmoord in het abstractum van de nacht.…