Verblind door dromen gaat het échte leven in sneltreinvaart voorbij geen vertraging tijdig, echter tijdloos in gedachten spoort geen wissel verkeerd zelfs de klok tikt gelijk geloof, hoop en liefde wachten onvoorwaardelijk op het perron van de tijd geen spoor wordt gemist, ondanks geloof en hoop in oneindige liefde ....…

Wij mensen kennen vreemde begrippen de bekendste daarvan is geheid de tijd we staan erop maar zijn ‘m steeds kwijt jagen hem na om te laten ontglippen Bij afspraken wijst hij op zijn strepen wij draaien verlegen bij vroeg of te laat hij bepaalt onze vrijheden vrij accuraat weet gehaast ons steeds op te zwepen Hij tikt zijn seconde, minuut…

Toen we keken over het water en de wind toevlucht zocht achter een andere rug, of Toen we onbepaald flaneerden met het oog op een ander gezicht, of Toen we die nacht werden verlicht door mijn laatste sigaret, omdat er verder niets was Zelfs toen, was het er…

soms lijkt het of de dag van gisteren niet is geweest niet heeft geleefd als beest, maar weggegleden is tussen vingers die niets wilden als zand beland in de vergetelheid van zomers strand hezelfde ruis stuurt trage uren in het huis waarin je leven slijt in het nutteloze hemel turen dan is er spijt breekt morgen al op voorhand…

Als ik de liefde met je bedrijf houdt de tijd zichzelf verborgen telkens vergeten wij tot morgen om te zoeken waar ze blijft Zo vaak ik onze liefde beschrijf wanneer ik even dromen mag verspring ik gaten in de dag met niet veel anders om het lijf Dan word ik wakker koud en stijf omdat ik tijden zat te staren in vroeger klok getik…

jij kleine kristallijne zonnestaal dwaal door de ruimte ploeg een voor in de tijd van de schaduw daarachter door snelheid bevrijd in jou dansen stofjes op de stilte van wind in de rust van het denken die zijn kleur in herinnering vindt jij brengt het licht en de warmte vandaag je schijnsel is vaag maar weerkaatst in het raken…

In 't niemandsland daar is 't stil. Daar is geen licht, geen duisternis, daar is geen wens, daar is geen wil, daar is geen bezit, daar is geen gemis. In 't niemandsland daar is 't stil, geen vrede, geen oorlog, evenwicht. Daar is geen hemel, daar is geen hel, geen God, geen duivel, niemand in 't spel. In 't niemandsland daar is 't…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

Schilder, detailleer mijn leven Zet mijn portret op papier Maak me tijdloos, plaats die strepen Creëer mijn lijnen met plezier Geef de toekomst mijn verleden Laat ze weten wie ik was Zet het beeld stil in het heden In tijd waar ik in pas Schilder mij, wars van zorgen Zet mij lachend op papier Hou mijn twijfels goed verborgen Vul de toekomst…

Het roodpannen dak onder de eik glimt nog immer in het late lentelicht de klinkerstraat heeft zich verdicht tot stil asfalt zonder een spoortje slijk Naar de dodenakker trekt nog altijd een trieste stoet. Geen statig blok van ratelende mannenhakken. Geen span paarden waar men nu haastig rijdt Eens per uur stokte een trage lijnbus het spel…

ik zie je als mijn goddelijke vrouwe je trotse blik laat alles achter je, de hoeven spatten vonken, ik brand me want je ogen spugen vuur je rijdt de eeuwen langs van keizers en wat pauzen je lapt ze aan je laars een luchtig tussendoor met witte wijn want macht wordt geserveerd met vele sauzen je blik is weids, maar alle kathedralen…

je eeuwenoude trots kreunt statigheid ringen zullen mij het jaar vertellen seizoenen vol met bloei of matigheid machines zullen snel je bast gaan pellen generaties heb je al voorbij zien gaan van klein tot groot geschiedenis verhalend uit diepe eerbied lieten ze je staan zo werd jij voor dit bos gezichtsbepalend het blad ruiselt een naderende…

wil je spelen in gedachten los van krachten ver voorbij de horizon jij, nee wij, het vliegen verdween met de lucht, niet op de vlucht ergens heen zonder mensen zijn wij wensen lenen tijd en bestaan uit de zee van ons twee de blik is ontmoeten raken wordt maken want aarden is weten en ervaren van veel los van krachten de machten…

wat zoek je in mijn woorden de lach die jou bekoorde ogen die je spreken een tedere kus en handen die je niet meer kan vergeten neem je mijn klanken om jezelf mee te strelen het kind in me waarmee je graag zou willen spelen op muziek waar jij ook van geniet wil je mijn hart omdat het klopt voor jou het warme bruine lijf dat van je…

wie op het vage kruispunt van de morgen zich onbevangen in haar spiegel heeft ontmoet, is nu vol van ongehoorde verhalen die hij niet anders dan vertellen kan. wie haar heeft ontmoet, KAN niet zwijgen. zijn wilde zang onbeheerst loopt uit op het wrijvingsvlak van wind en stilte en houdt duidelijk een belofte in. en terwijl de tegenspeler…

Het wonder redt het nieuwe niet dat pril geworpen ligt te wenen, al teneergeslagen is van leven, niet wetend wat het ziet. Hoe alleen is alles als het voor het eerst loopt holt, tolt en rolt, zweeft in het luchtruim golvend walst in de blauwe zee. Laat je tanden maar binnensmonds somber kus je lippen toe robuust de neus tegen de ruit…

Ik ben uw Dood, de dief der dieven die u in deze nacht niet verwachtte vlucht voor mij niet meer in gedachte mijn zeis zal zijden draden klieven Ik kom uw laatste adem roven geen levende ziel is mij ontvlucht voor de morgen kriekt heb ik uw zucht en zal het licht voor altijd doven Bedenkt, gij dwaze sterveling dat tijd meer waarde had dan…

Vergeeld, vergeten, diep verscholen in een courant vol polemiek bij een prentje van een molen achter een stapel bladmuziek Daar stierven jaren in jouw schoot alleen geraakt door vallend stof een kiertje fluwelen avondrood dat teder soms jouw rug nog trof Ik blaas de tijden van het lijfje spreid onkuis jouw helften open hoor je fluist’ren…

voortsluipend fantoom onzichtbaar, geheimzinnig aanwezig zonder present te zijn in symbiose met de mens de oneindige zee van tijd beperkt door ons zijn onuitputtelijk in beweging deint mee op de eeuwigheid het is tijd…

in de verte woeden branden verteren levens zonder handen strijden zielen om bestaan je proeft de wind in tijdloos gaan ze is zwanger van herinnering uit tijden dat het beter ging nu kermt ze en jaagt restanten bulderend naar alle kanten ze smoort de lucht zucht haar gif in stikkend sterven niemand zal de aarde erven, want het…