de stilte valt omlaag als het licht verdwijnt en het podium grijnst de gordijnen open, traag een zwarte stoel troont het gevoel in een leeg decor hij wacht alleen gelaten en verstomt het praten even ... dan komt de monoloog naar voren, zet zich en staren vele ogen hun monden open zo klinkt de luister soms onderbroken en kucht…

Statig stapt hij heen en weer, de spiegel toont zijn eeuwigheid, jeugd verdween al reeds lange tijd, tegen de tand des tijds is geen verweer. Zijn lange baard verbergt de lijnen, van een ruw en oud gezicht, en in het schemerige lampenlicht, lijkt hij stilaan weg te kwijnen. Toneelspelen zit in zijn genen, rollen leerde hij met engelengeduld…

hij gaf hen alles wat hij had zijn lach klonk door de zaal en ook voorbij de laatste rij lichtten de ogen op de zoveelste dacht zij ze was een deel van hem zijn podium en coulissen zij souffleerde zijn verliezen de tekst was haar bekend hij was haar wettelijke vent ze zag gebaren achter glas en kon uit zijn mimiek begrijpen hoe tragisch…

je gaf me een kus en woorden die raakten zonder geluid koud op mijn huid je oogde zo klaar maar schuld hing verborgen in stilte ving het beladen gebaar het afscheid gaf hand aan de leugen passeerde de waarheid ging zonder spijt ik struikelde over je lach in een waas van verbazing begreep ik pas later hoe jij mij in de tang hebt…

ik schrijf in de lucht die je ademt gebruikt wolkt wit in de kou een ijsbloem smelt op de ruiten schoonheid ontdooiend door jou jij bent het decor waarin ik moet spelen de planken en koorts het fluweel dat ik weer mag strelen als het doek open gaat jij regelt licht donkert verleden speelt de rol van vandaag peinst over toekomst…

Hoor! stemmen zingen tover gezang tussen het lover in het oude sterrenwoud schitter kranst mijn aangezicht het is een magisch onweerlicht geboren tussen elfenkoren gezeten op mijn troon vannacht staar ik onbewogen naar gezichten die mij smeken met stemmen zacht en groene ogen die fel oplichten ik ben de Oberon van Avalon de elfenkoning…

de lach is schmink wit streept rood en licht danst schaduw op de huid, lampen doven het geluid in het decor zingt de muziek raakt in tonen het publiek dat mee huilt met de clown zijn mimiek maakt stemmen stil nodigt uit te komen bespeelt dan heel subtiel de wil om mee te dromen vingers vlechten vogels die gaan vliegen en weer…

Ik kijk je vol in je ogen die als wolken bij me weg lijken te drijven alsof ze niet op hun plaats kunnen blijven en voor het contact alweer zijn gevlogen Ik vraag je zachtjes wat er is verveelde zuchten langs me heen verkilde blikken snel van steen ik heb het fout, ik heb het mis Bedrukt vallen er gaten in de atmosfeer storm dreigt in koude…

Ik hoor de echo in mijn lach Als een hoon, mezelf bespotten Waarin de lust niet klinken mag Of de waarheid, het bedotten Ik voel de trilling in je stem Als een vriend, mijn lippen kussen Alsof van mij, en niet van hem Als het goudstuk om te sussen…