ik ben zo wanhopig, want zij wil niet luisteren, Venus, Aphrodite, Freia, hoe je haar ook noemt of roemt, zij weigert te luisteren geurige kruiden verbrand ik op witmarmeren stenen, ik buig diep, mijn sneeuwwit gewaad toont donkere plooien, ik val hard op mijn knieën, tot bloedens toe geschaafd, maar zij wil niet luisteren ik beschrijf haar…

zij is een dame haar in juiste coupe perfect gekleed van top tot teen lichtvoetig schrijdt zij door de dagen heen zo denkt men want uiterlijk is schijn haar lijf vooral gekleed verwijst naar een maatje meer naar een nog niet vervlogen jeugd plooibaar kwetsbaar in haar eigen wereld…

wanneer ik in alle eerlijkheid haar vouwen weerkaats die als vertakte twijgen in neerhangend vel uitdijen tot struiken in de nek van craquelé slaan vuurstenen ogen tussen gekreukelde leden vonken tegen de glazige waarheid kan ík er iets aan doen dat ze vóór me ging staan?…

Zo graag wilde zij reageren De dichter belonen, minstens bevragen Een pluim...in z'n gat wat pauweveren? Maar zou deze die weelde kunnen dragen? Naast zijn schoenen lopen? De dichter moest maar teren Op haar punt een zeventje? een acht? Nou, wacht... ze zou 'm een mailtje sturen…

Vibrerende hormonen in een lijf van een man Stormen door het bloed in filevormende vaten Hier en daar nog wat opstoppende passanten De hersens zijn volledig in de ban Gehypnotiseerd door dat ene stukje bloot Die gemene en opzwepende geuren Odeurs die vrouwen als kwelling kleuren Het is lang geleden dat de man genoot Dan die knalrode…

Je hebt me om je tuin geleid De hagen hoog bijna ondoordringbaar Ik leverde met jou veel strijd Voor en na het minnekozen Onmiskenbaar gewapend En achter een schild van woorden Om je tuin...... heb je me geleid Ooit maakte ik je het hof Plukte er de mooiste rozen.…

In kieren teruggetrokken. Je draait jezelf in rare wieren, schuilt dan geschrokken in basalt. Jouw scharen zijn niet scherp genoeg om pijn te doen. Je wilt rechtuit - je slaat rechtsaf. In wanhoopsmoed, wat eb lijkt is vloed.…

flirtsignaal prikkelende vrouwentaal spreken in bloemetjes strijkt over haar wang raakt lippen bespelen bovenste knopen schouderbandjes heupen spreken plagerig fleurette flirting paringsdans luchtig speels heerlijk sjans.…

buurvrouw is de 95 gepasseerd toch niet te geloven zo bij de tijd ze dicht op internet eigengereid wakker gewiekst en onverveerd onder zeventien schuilnamen één hunner zit reeds twee jaar pikant jong drieëndertig jaar op walletjes voor de ramen uiteraard gaat de klandizie voor maar tussen de bedrijven door doet ze aan hersengymnastiek…

Vraag jij mij Ken jij De tafel van twee? Antwoord ik jou Ja,daar zit jij aan.…

Zij leidde mij om de tuin Om haar tuin leidde ze mij Het gras geplet van vele lijven Zij vroeg me: ga je over mijn tuin Een poeem schrijven? Nee, was m'n antwoord in zo'n woestenij kan ik niet blijven Aan schrijven kom ik echt niet toe.…

Ik haal met liefde alle aardappelen één voor één uit de grond. Voor jou. Daarvoor heb ik ze ook verbouwd. Alleen voor jou. Voor de lange winters. Samen schillen en bakken met eigen boter. Weet je nog, dat we dat hadden afgesproken. En dan slacht ik er een varken bij. Ook alleen voor jou. Maar dat hoeft niet meer. Het gras van de buurman…

Wij vrouwen, zeg maar moeders onder elkaar moeten elkaar steunen en luisteren. Wij moeders en vriendinnen bij elkaar hebben kinderen al dan niet een hele schaar Wij vrouwen door de wol geverfd of juist niet zoeken steun bij elkaar want zeg nou zelf er is geen enkele vent die het innerlijk van de vrouw écht kent. Want wij moeders hebben soms…

Dat we door de tuin lopen Dat we er hand in hand lopen Dat bloemen ons verbaasd aankijken De voorjaarszon op onze schouders gloeit Wij weten van geen wijken Het is aan lente wennen Willen het pad terug naar de tuindeur niet kennen Knopen het zingen van merels in ons oor.…

Het ruikt er wee ook naar appels, citrusfruit Naar vis uit zee in hete olie gebakken Fruit met rot ligt al in de goot Mussen doen zich te goed aan kruimels brood Ze zijn er even uit, de vrouwen Hun tassen zwaar en meest van plastic Ze zullen niet rouwen als de tassen kunnen worden neergezet voor een roddel of een gesprek…

haar leven is een streven naar perfectie ze kocht bij de chirurg een frisse neus haar oren zijn niet langer tweede keus de labia weer toonbaar na correctie de borsten, na een grondige inspectie, bestempeld met het keurmerk ‘desastreus’ zijn nu plots ongekend volumineus een liposuctie maakte haar weer sexy ze blijft haar lijf Spartaans met…

er hing een meisje aan mijn lippen ik vroeg of ze me proefde likte mijn woorden over haar tong voelde weerzin in haar mond ik was tot achter haar wangen gekropen vroeg me af wat daarvan moest komen stak mijn vingers diep in haar keel en heb haar adem genomen ik ben blijven dwalen in haar hoofd toen ik vroeg wat zij eigenlijk wilde…

Kortstondig de betovering Aangeraakt heeft hij haar Aan de oever van de Maas, aan de kade Gekust en gestreeld met 'n haarlok gespeeld Haar wimpers op echtheid getest Wat rest... laat zich raden De betovering... kortstondig.…

Vannacht liet je in je vertrek 'n lichtje branden Ik liep bij toeval langs 't was middernacht Of ik wellicht bij jou zou aanbelanden? Je huisdeursleutel zou steken in jouw slot? En op m'n tenen binnenkomen en fluisteren: slaap zacht, slaap zacht? Nee, want in mij was 't licht echt kapot En elk gesprek dat zou verzanden…

als sloofje heeft zij twee linker en schoenen koopt ze nooit ze wast en winkelt proletarisch tot schoon goed haar goede vorm verliest op een oever met haar knieafdruk en niemand vindt een zuiver geweten zo bijzonder zij telt de onderbroeken ziet bergen en klimt over de hoogste de hoop op beter het zit niet in haar genen maar morgen…