ik zag je gaan als deel van de dampkring een wolkje op weg naar de maan gevangen in het jojo-spel van water en nevel in het luchtig en vluchtige onder zons bevel jij speelde als geen ander de drie fases van bestaan liet lopen waar de modus was gaan verdruppelde in mistige tijden liet somberheid oplossend versnijden…

zacht vlaagde zonwarme wind koesterend langs onze huid en legde zomers ontspannen uit waar witte wolken het blauw beperkten zorgde schaduw voor contrast dat heerlijk verkoelend werkte alleen in het spel van onze ogen vonkte de spanning in fraaie met emotie gevulde bogen in een kleurrijk veld vol opgeschoten bloemen dansten…

grote bladeren scheren scherp de zomerlucht stapelen wind die aan de grond in luwte verdwijnt en met een laatste dwarrel nog heel even verschijnt in de vergeten hoek liggen de dagen met een eigen geur door niets te vragen bekennen zij kleur in hun plakkende kreukels door haastige scheuren de vuilnisman kent zijn klanten weet…

ik koester het toeval dat mij jou deed ontmoeten tussen al die miljoenen met hun gezichtsloze groeten op plaatsen die ik niet kende gloedvolle woorden bestemden affectie waar ogen straalden in de kleine touch van het eerste raken het subtiel contact dat voorzichtige vingers in andere handen maakten in spelend ontdekken werd…

ik schreef liefde in de lucht op mijn vlucht die in rode regen eindigde vlaag gewijs klapwiekte zwarte neerslag op mijn hartenklop voorbij weg van mij nog zag ik mijn letters in het blauw verrafelen door opkruipende kou er klonk geen hemelse muziek koud zweet en hysterische paniek dekte mij toe hoorde druk menselijk gestamel…

Kaarsrecht achter mijn schrijfmachine komt zomaar het geratel van een dood gewaande melodie tot leven ik schrijf sneller dan God (of mens) kan lezen knipoog naar de letter V een muffe geur van carbonpapier doet het belletje rinkelen de punt slaat gaten in mijn brein en tien vingers vergrijpen zich aan letters die hamers samenknopen…

je energieën straalden in ogen en lach je leek versteend in opperste concentratie alleen handen en vingers beheersten de modulatie van talloze stemmen die uit het universum in onbekende koers langs ons gingen in diepe smart en onpeilbare droefheid afgewisseld met intens plezier in de vele talen van vertier in alle fluctuaties…

samen zijn we afgedaald langs graniet en basalt tot wij in de hitte van magma hebben gebaad daar waar moleculen en atomen de bouwstenen worden van onze dromen vervloeien wij komt alle materie vrij in het opnieuw spelen van de schepping door het lezen van zijn hand met eeuwigheid en oneindig zijn door onbeperkte vrijheid…

eenzijdig denken beperkt aandacht schenken aan wat 'mens-zijn' inhoudt…

in het donkere dempen van de fijnstof decibellen klinkt jouw stem helderder dan ooit natuurlijk duurzaam is de transitie waar jij vast in gelooft jouw tonenscala kent geen stress omdat stembanden niet door verkeerd gebruik zijn verpest door hardnekkige poliepen die aangetast net even anders piepen als ik in jouw nabijheid verkeer…

voorzichtig stappen voeten op een oneffen stuk bestraat waar vroeger vrijbaan gedachteloos zijn wegen nam in nu chaos los geaard door ongelijke tegels die water vragen en in scheuren vluchten door een vervuild klimaat de tuin verdween waar straatsteen onderhoud heeft teruggebracht tot nul slechts onkruid is gelegitimeerd…

Een traan lest in koor de dorst van droge aarde met intensiteit. Hoe het grijs wordt ingericht in een nog maar korte tijd geleden ontwakende hemel waar zij verschillende tinten aanneemt bij gestapelde wolken van waaruit tonen in delicatesse en subtiliteit vloeien tegelijk proeft men fracties tederheid in dit ongezien fluweelzacht. In het…

langzaam zie ik jouw schaduw verbleken alsof het contrast wordt aangetast door tijd en onzekerheid nog sprankelt je lach en lichten je ogen plaatst je teint haar vitaliteit vol leven en spirit in een jeugdig geheel in een fraaie acte de préséance pluk je weer even de sterren die je vroeger hebt gegeven van het firmament…

zag de wereld kaal en glad die zonder zichtbaar pad onoverkomelijke obstakels had soms glinsterde in de spiegel van de gladde kant een stukje universum in de belichting van hogerhand ongenaakbaar in een setting van diamant strooiden zij in alle kleuren hun hemelse band een schitterend fenomeen waarvoor ook schaduw moest…

De lucht is bewolkt en triest in haar grijze zomerse wolkenregen dat dagelijks in stortbuien met tussenpozen is neergezegen in het lage Hollandse land Tikkend op het raam waarachter mensen engelen in mensen gedaante zien staan Poetsten de zuivere regen stromen alles blinkend schoon Een schone droom is mijn meisje poëzie…

ik gebruik het zachte nederlandse schrift dat naar boterbloem en madelieven geurt dat polderend haaks op rechte lijnen staat vaak innemend vriendelijk als het om teksten gaat waarbij de maatschappij mijn klankbord is in normen en waarden die tijd en opvoeding paarden ik behoor tot een groep die kennis van zijn roots uit…

ik zag je lichter worden intenser stralen alsof jij nieuwe energieën in jezelf had ontdekt je ogen leken te verdwalen in de nieuwe horizonnen die zich openden op een vroeger wat diffuse plek de magie in je lach reikte aan de mystiek in nieuwe sferen die meer bij het universum pasten dan bij de oude aarde van weleer…

nog waaien de kleuren van stelen vlaagt wind in schrille tonen de dodenmars bloemen knappen niet af maar leggen zich plat uit deemoed ter aarde in een kris kras pandemonium vullen bomen de kerkhoven van het gigantische bos schoon geregende wortels bekijken de immense ondergrondse hoeveelheid lijken ook zij zijn geveld…

in het woud van duizend bomen stonden zij - middenin de bloei van hun kaarsrechte fiere leven toen zij meedogenloos omgehakt eerst de ene dan de andere terwijl zij vielen klonk er geweeklaag en er was gehuil maar beulen hebben geen oren hun harten bevinden zich diep in hun portemonnee er meandert bloed uit hun handen…

spreken is zilver zwijgen is goud monden die durven worden stilzwijgend geëerd of gesnoerd door smoelen die handen doen praten handelen verkeerd spreken moet mogen boze tongen aan gebonden handen kunnen niets meer niets dan tevergeefs wachten op zwijgen de volgende keer…