Waar waarheid in fluistertaal spreekt alleen en eenzaam aan de oevers van in zijn bed gedroomde rivieren door dwaasheid die zijn ziel ontdekt beleeft hij in het idioom van de nacht nieuwe essenties van het woordenspel korte woorden die voor vibraties zorgen uitgesproken met hijgend vitaal stemgeluid hij penetreert nu dieper in zijn liefdesdroom…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

ondanks al ‘t goddelijks wat hij was geweest wat hij had gedaan in de beeldspraak door de ogen van de vrouwen bleef hij verweesd doorleefd zwalken door bos en beekdal in de vertrouwde maanlichtsonateval of ‘n drinkgedicht dus niet geschikt of gezwicht voor de droomwouden waar zij wilden zweven in levende lijven zouden blijven…

in ’t open veld was geen schaduw van laurier of struik te bekennen behalve van ’n eenzaam wolkje dat zo weer voorbij waaien zou en toch toen hij ging liggen kwamen de schapen grazen en stampen en sneden met hun silhouetten als tanden ’t fris aangegroeide goede gemoed weg dat blakend in de zon eindelijk begonnen was op te bloeien…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

‘Als donkere wolken onheilspellend zijn, hoe mag een mensenleven heten dan?’ Hij kan blijven hangen aan de wieken, hij zou kunnen drogen in de wind, mag hij schreeuwend sterven in een vergezicht van later of voorlopig hopen dat de liefde weer verblindt; hij kan leren vliegen in z’n dromen, hij zou kunnen landen op de maan, mag hij…

herhaaldelijk staat de man op loopt naar de tuin en rookt ’s avonds ziet de man niks van de planten van bloemen beestjes toch legt hij zijn hoofd op ’t gras op zijn knieën gezeten de hond komt kijken [’t zou ’n figuur kunnen zijn in ’n schets van Van Straaten of wellicht Kamagurka zonder zonderlinge lange jas dan] dan gaat…

de ochtend wreekt zich met ijselijk vogelgetetter ’t licht doorbreekt de nasleep van de nacht waar aan ’t oppervlak de stilte heerste de woorden waren uit de lucht sommigen veilig geland in af te sluiten kooien de meesten gestrand in onnavolgbare ophopingen van ogenschijnlijk nietszeggende deeltjes die samenklonterden de dag knikt als…

Het pure gevoel van toen is nooit meer teruggekomen er kwam bewustzijn etaleren van gevoelens een kunstenaar ging door woelige stormen vond in rust de luwte hield zijn hart vast in de nacht er stierf een ik in jou op een najaarsdag weer terug geworpen in verdriet zonder dat iemand ooit echt had begrepen terug in de woelige storm…

als er even niks nieuws groeit kan de lucht op adem komen en de grond weer doorwaaien verlichte wortels zelfs maar verwaarloosbaar zouden nachten spiegels brengen mochten de randen zwart blijven als levenloze gaten zonder slagen harde leerscholen lijken gewonde helingen onbevredigend de dode herinneringen begraven in permanent…

Het lag aan de begroeide oevers van lawaaierige blauwe rivieren in dat onbeschermde verre land dat land van mensen en dieren waar hij zijn enge spiegelbeeld verloor in de wildernis van het vrijelijk denken. Hij gaf zijn bezit aan verliefde armen zijn fiets ging naar een verstandige dokter zijn horloge voor een slimme astronoom de stille hoer…

daar gaat de vreugde van het proppen en gieten wat altijd lekker was is opeens niet te genieten als je hiermee worstelt dan is het raak hier is sprake van herverkaveling van smaak…

Na tweeëntwintig jaren in dit leven mocht kleine pompelmoesje Esohe op jazzy soundmixgrooves van Ekathe de vleugels uitslaan van haar curly hair haar face fotogeniek als van een ster die tiktokt in het facebookunivers ze schrijft nadat ze Recht heeft gestudeerd en valt omhoog op dichtersfestivals en wordt een kijkbuishit... ze presenteert…

boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig was het leek een dag als alle andere beneden in een stille straat liep een ingekeerde man in het zwarte licht van zijn droom een droom zonder lichaam zonder woorden op weg naar het gevecht er hing een geur van het einde boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig…

misschien is de tintelende winterkou verkwikkender dan het laaiend haardvuur straks misschien is het misschien nu indringender dan de zekerheid straks misschien is voor wie bergen beklimt het toppunt van gelukzaligheid niet het staan op de top maar de laatste klim in tijdeloze traagte ernaartoe…

'k Keek zomaar even in de kringloop bij de kinderboeken Vond daar mooi Duits boek: Hoe de koning zijn vijand verloor Bijna gekocht voor vriend met kleinkinderen Paste niet in rugzak Vertelde er toch over, hield me bezig Vriendin snapte meteen, dat is de vijand in jezelf Zocht het boek op internet en vond door algoritme een…

ik bouw dan in mijn huis een kleiner, houten huis met een huid van nikkelstaal en fluwelen binnenwanden daar bereid ik volgens vaste regel de spijs en waan ik me voor even buitengewoon wijs ik zet er mijn stoel en wik mijn mijmeringen om mijn dierbare demonen te bedwingen dan leer ik ze een andere, schrandere taal om hun zo vaak…

de laatste dagen ben ik ben vlagen wat wankel van voet wankel van gemoed is het pad wat smal en vaak ook bar lang dan ben ik bang, bang dat ik vallen zal vallen zal voorgoed…

Op elke Bladzij wemelt het van tael Ontsproten aen zijn eng negativisme De linker Bladzij van zijn hemisfeer Ontbeert elk Inzicht; wat lyriek vermag Verstaet hij niet, hij walgt van elke lach Een kwinkslag maeckt hem kwaed en maladiek De rechter Bladzij is zijn wet - niet meer Zijn kritisch brein spuit nooit constructivisme Begrip, dat…

Jan's ziekte heet Jan, die van Ella heet Ella -- en mij ken je al.…