in het kraken van gebeden roep ik de God uit het verleden met woorden die ik had geleerd Zijn Zoon heeft de chaos ook niet gekeerd paarden braken hun nek en tanden op stenen handen die wezen naar elkaar vingers beschreven hun strijd met bloed uit die tijd vol jaloezie barstend van nijd de zwarte hengst met flanken die dampen…

krampachtig nekt een strekken tot een panisch staken wat leidt tot lichaamshaken en een licht ontregeld bekken het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit…

De maan is een lijk En ligt wit en bloot Onder een laken op het zwarte Plastic van het rijdend bed Ik snijd in de nacht Mijn metalen scalpel zoekt Wanhopig naar het warme ochtendrood…

Je lichaam zegt geheimen toe ik spreek geen gebaren noch taal twee handen fluisteren iets is het erger dan of speel je maar alsof…

mijn schaduw deelde zich en stapte uit het donker van de nacht echo's van onhandelbaar klonken bedreigend zacht de eerste schrik verlamde en nagelde de voeten in het zwart de splitsing was volkomen ieder deel stond nu apart zolen op de grond de rest gewoon illusie mijn geest verdroeg niet deze werkelijkheid maakte schreeuwend…

breek het glas scherven sturen lichtsignalen in de taal van bloed vampieren zoeken en verstaan het onderbreken van de schaduw donders goed hangen aan de keel drinken je gedachten halen krachten uit het pulsen van je hart het ogenzwart verkleurt tot lijkenwit en echoot het gebeuren van de zieleoverdracht leeggezogen zwerft…

Eerst waren het je ogen, toen viel je gezicht in het oog De woorden in mijn oren en de handen die ik bekeek terwijl jij ze rusten liet op mijn knie Zo mocht ik steeds meer zien – de contouren van je voeten toen jij je thuis ging voelen hier, de schoenen uit, de voeten bloot. En jij besloot te blijven en te slapen naast mij. Ontklede toen je…

hij voelt de adem uit zijn longen groeien de woorden staan stijf in zijn keel zoals zijn lichaam dat een plank is en langs alle kieren kraakt vol wormen en vol sporen van regen de foto in zijn handen is niets dan een vlekje vertroebelde troost dat hij tegen zijn dovend hart drukt en indommelt…

De gladde wangen zijn verdwenen De lippen ooit vol, warm en vrouwelijk gestift Zijn nu met mannelijke trekken begift Gezichtsbeharing is verschenen Wenkbrauwen vol, de kaaklijn strak Waar borsten fier naar voren staken Is nu nauwelijks iets meer om aan te raken De rechte schouders , volmaakt in dit pak Een droom is vervuld Bewondering is…

Eens groeizame aarde zaden in haar schoot wassende loten wuivend in avondrood Het oogstfeest nadert uitgerukt haar kroost onrijpe gewassen op tijd geloosd Decennia van vruchtbaarheid in jaren verloren ‘n tanende levensstroom in droogte bevroren…

op hoge veulenbenen stapt zij vastberaden dwars door de spiegel van de aarzeling en uit de scherven van haar meisjesbeeld ontstaat voor de eerste keer een vrouw met haar kinderogen nam zij foto's van een nabij verleden waarop wat druppels van een mengsel vol haat en liefde schaduwvlekken maken, die tot voorbij het heden raken nog is…

De dichter heeft een horrelvoet een bochel op zijn rug en wantrouwt taal geluk is hem te banaal Leven doet hij van de lucht en de kinderen houdt hij zoet Hij raakt de bochel op zijn rug gaat zijn eigen gang, onverstoord Hij hompelt voort en droomt zijn drog…

stront eigenwijs stuk vreten de bah-ballade braakt een noot in vuil verwikkeld stik de ademdood je persoonlijkheid gespleten met zicht op diepe loze kreten een dorre poel of is het sloot het geurt gelijk de ochtendmond heeft zelfs een dood vogeltje gewiekt doch uitgevlogen kort voor hoge nood maar haar vleugels zijn versleten de verlossing…

Graven in de herinnering aan degene die voorgoed is heengegaan schept een nieuwe werkelijkheid een illusie gevoed met eigen beelden uit een aantoonbaar onbetrouwbaar geheugen alsof leven en dood bestaan bevestigen gedachte aan een kus aan een lach gevangen tussen twee ontvleesde handen…

Ze bestond uit lijnen. Haar rug zacht gebinte, haar armen naar de palm gericht, aan haar vingers hapte licht naar lucht, en dat overkwam mij. Het was een laat uur in één van die overloos droeve dagen, lege straten als muren, een pad dat nergens toe leidt, je weet wel, het onbegane in mijn hoofd ook. En op die lijnen, hurkte ik, verging ik…

Blanke manen stillen ogen, bij-licht, gedimd tot zwart Ik jubel dan zeer ingetogen als zij vragen om mijn part In de rondte schijnen zonnen, steeds groter, feller, over zee Telkens geef ik me gewonnen; ze deinen toch zo lekker mee en draaien dag en nacht voorbij, doen mij hen soms wat knijpen Ik voel ze graag en allebei, omdat ze mij…

ruwe handen vegen over glad vergeten eelt in steeds overdreven krampachtige bewegingen hij en zij zwegen omdat elk woord verveelt dat d’reeds uitgeschreven dichter wil bedwingen ongehoorde zuchten schuren over zachte huid daar waar ongewenste lust zich openbaarde ongeboren vruchten geven nochtans geen geluid als haar hartstocht…

Uitziend naar een ontmoeting, fluisterend en gevolgd door een schaduw van herkenning. Lichtend in het schemer, onbekend en toch zo vertrouwd, een vertwijfeling. Een aanraking van het eigen zijn!…

jouw lichaam is helaas niet meer volmaakt Er ligt een grote diepe schaduw overheen Het leven heeft jou zichtbaar hard geraakt Je houdt je groot maar voelt je vaak alleen Je kunt niet meer wat je eerder graag deed Je wilt het zo graag maar het lukt je niet Het voelt vreselijk vreemd soms bijna wreed Dan huil je stil en stiekem van verdriet…

De twinkeling in de lucht, mysterieus, zwevend, bewogen. Alsof het zich heeft losgemaakt van de glinster in je ogen. De twinkeling in de lucht, delicaat met rook verweven, door strijklicht aangeraakt, heeft je als kleding omgeven.…