Mistwolken vormen schaduwen tot aan de ochtendrand tot ondefinieerbare wezens, vermomde beelden die mij bezoeken de kieren van de nacht in het vizier om zelfstandig de juiste stand te vinden die alles vastlegt in een keer, die de angst verkommerd wanneer de mist de keel schraap van de dageraad de lokroep van de toenemende zon ontwaakt…

de fervente energiedrankgebruiker die het presteert door de kick na het leegslurpen al zijn lege blikjes zo ver als mogelijk bij elke prullenbak vandaan te gooien omdat hij toch ergens z'n energie kwijt moet…

Het kleurde alles wit onaantastbaar, z’n hopeloze strijd tegen elk kleurloos tijdsbederf met een zelfde spiegelbeeld maar altijd in het voorste gelid, bleekt het de barrières weg op kaarsrechte wegen te verdwijnen als stip aan een ongebroken horizon in nog niet ontdekte dromen en het pas gevonden opnieuw begon een voorgeschreven optocht…

In een krans van nevel stift de lippen van het avondrood de wimpers van de horizon het getijdenwerk van gesmolten sterren in het verleden ontsprongen uit de geest uit de grond gehamerd, die van honger is overleden door de zonnegod geraakt zwellen trommels aan waarin de mensen hun ware krijgskleuren tonen en smaakt altijd naar meer…

We sjouwen onze molenstenen over een maakbare wereld, haar grond wordt zachte aarde die we delen Het kompas geeft de geschatte afstand in gestippelde lijnen, het zijn herhaalde memoires die allen over de horizon gedijen De zon richt zijn pijlen op de roos van de ons toegestane tijd, zijn oog ziet het vertrek tot aankomst waarin hopen…

De vroege morgen zegt, dat ik een fust moet zijn, gebouwd in aparte duigen, geringd door ijzer, hout doordrenkt met schuimend bier, turend door het spongat, waaruit jij alleen je eigenheid kan tappen waarop geen vooroordeel berust, mijn intuïtief gevoel op doelt, dat alleen de overgave telt in een moment van gelaafd vertier…

zag ik een man die dacht dat hij de branding kon temmen en die zowat verdronk in zee maar het was zijn tijd nog niet hij mocht nog even mee…

De boodschap trof haar als een dolk, een pijl die trillend in de roos blijft steken, soms gaat zij varen op een grijze winterwolk gehuld in sneeuw, langs hemelse beken, koos zij voor het zonlicht in haar hand, die haar een fonkelend uitzicht bood, door liefde overmant, een eindeloos brandende diamant, zich liet ontvallen uit…

- een compilatie als retrospectief - Welkom!! Den lezer èn den dichter heil ik ben hier Bezig, bezig met Mijn Erfgoed Vrees niet! Een Vijf-minutenregistratie Gedane Zaken der snelsonnetteurs; Neologismen in de cloud verdwenen als Parachuutjes heen, naar de Maldiven Qua patet orbis ging de site Op zwart als Code rood voor een Bank onder…

De toekomst heeft een oneindig vergezicht de vleugels van je adem markeren het bewijs, dat jouw gedachten zullen kiemen op de wangen van een nieuwe morgen waaruit telkens weer een hoopvol wijsje klinkt goed van wil en met een open mind van tijd, zonder vooroordeel zal worden gewogen, geeft ze de maan een nieuw naam, ze ziet…

laatst Karin Bloemen weer eens op tv gezien behoorlijk afgevallen volgens mij heeft ze een Hanneke Groentemannetje gedaan...…

Ooit, als de mensen samen zijn, door het openen van het zonnegordijn weelde gedeeld in die verbindingslijn sloot zich op zonder woord van spijt onze natuur legt een baken in de tijd we draaiden de klok terug en bevroren geweld tot ijskristallen, dan zou de oude zon zich uit een verrukkelijke hemel laten vallen in de krimpende schaduwen…

Vlindereren... is je op 't lijf geschreven Jij schrijft het nu en het verleden op elke bloem die steel met aarde bindt Je maakt een lint van capriolen De lucht lijkt, door je dagtocht, blauwer Het is dat wat me in zomers zint.…

Mistroostige verten, verstomde schimmen lui verstrengeld, niet in één beeld te onderscheiden dualisme van gedachten, schuiven schaduwen tot geformatteerde dichters contouren opgesteld in onwerkelijke contracten, bedoelde toekomst zonder muren onttrokken aan tijd, vol overgave met de echtheid van het hart om los van de bestaande…

dromen het samengaan van fantasie en werkelijkheid waaraan elke kleur is onttrokken hoewel ik ken iemand die zegt uitsluitend in kleur te dromen de bofkont...…

Wij lopen lopen alleen op eigen benen Lopen wij op onze handen? dan zien we... de wereld op z'n kop als dat niet al dagelijks gebeurt als we op eigen benen lopen.…

Ze klauteren en klimmen hun benen en armen zelden stil Zoeken zich het hoogste punt, de top waar zon hen kan verwarmen hun makker, kameraad bij deze klim-en klauterpartij meestal te aanschouwen in de maand van mei... Ze klimmen en klauteren een schouwspel.... in m'n achtertuin dat ik nimmer missen wil.…

Regel een heeft er alle schijn van. Regel twee maakt er geen geheim van. Regel drie maakt er een gordijn van zodat regel vier het dicht kan doen. Maar regel vijf wil nog naar buiten kijken. Hij zal regel zes licht over haar haren strijken: sextetteke! knettert het dan. Iets dat we nooit met een snel gebed bij een haastklus…

Het is een gerecht,een toetje: opgeklopt eiwit daarbij suiker en bessensap Hierbij gezegd: zo 'opgeklopt' is de Haagse politiek 'Het Binnenhof' haar domicilie Een schouderklopje wordt een klap op de schouder een veeg uit de pan een harde stomp... Haagse bluf.... is een dessert waarvan je buik zooooo vol komt zitten…

Paddestoel? Ooit een pad op 'n stoel gezien? misschien in dromen..... Ze zullen er niet op kunnen komen, eraf? zou kunnen Want padden laten zich niet kennen springen als atleten als ik in m'n dromen.…