ik zie leven in de bomen hoor het fluisteren in de mist in de sneeuw dansen mijn dromen ik zwaai naar vorst in een winters vergezicht wat heb ik toch met stenen die ik warm in mijn hand geraapt zijn ze verdwenen van waar ze zijn beland ben ik uit rots gehouwen leef ik in dat verband mag men op mij bouwen of heb ik dat in eigen hand…

ik heb ze weer als rots gezien de stukken steen die in mijn handen wegen ze delen plaats en tijd met mij geraapt om leven meer gewicht te geven ik ben slechts passant hun voorland is het zand de ongeziene korrels vol herinnering want eeuwigheid breekt rotsen tot woestijnen ik raakte ze, zij wisten mijn emoties te verkleinen…

ze zijn te zwaar de stenen die ik dragen moet ik gooi ze bij de andere troep die ik verzameld heb een leven lang een aantal splijt weerbarstig laten ze hun inhoud zien doven in de koude wereld van voorheen ik zwaai, ze gaan en niemand weet waarheen de anderen sjouw ik verder mee de dagen door langs vele jaren soms zijn we…

Dood, rood violet in gebed. Tranen veraarden, verdwijnen langs stenen, stromend verdriet. Water, glijdend als zilver, bedding verschonend, spattend, de regenboog klonend, in nevels van kleur. Vallend, dood drijvend in zilver, traag landend, mijn klaproos, jouw hart, verloren aan zwart.…

ik heb je steen gekloofd zag hoe de aderen liepen eonen voelde ik in levens die gedaan hun haard verlieten ze gaven me de tijd te kijken langs miljoenen jaren hoe aarde ooit ontstond de schepping dichterbij te halen maar niet alleen het licht vertelt in steen verhalen het zijn emoties die je voelt in het fluisteren van toendertijdse…

het is feest de schikgodinnen dansen op de zinnen van de arme dichterman die diep van binnen weet dat hij de poëzie aan kan maar zij onthaarden en gaven zich op slinkse wijze bloot ontaardden in een hels kritieken geven, sloegen alle zinnen in hem dood ze schaterden hun lachjes klaterden in de ruimte die hij koos ze vlogen zonder…

ik heb gewikt jij jezelf gewogen er is nooit gelogen we hebben de wereld geschikt naar ons hand het is paradijs in een hemels vertoeven als verlangen in woord en in tedere daad de realilteit zal overtroeven jij woont in mijn lach ik in je dromen en ooit zal ons paddestoelhuis uit het bos tot ons komen dan zijn we eindelijk thuis…

ik was een plant jij bracht me tot bloei jouw koestering en warmte gaven groei een nieuwe kans de aarde was volmaakt met norm en waarden toegedekt het water sijpelde maar heeft de echte wortel nooit gestrekt we kenden zon zagen de vruchten van ons leven een vroege herfst begon omdat het stukje lente ging ontbreken ik bloei in jouw…

ik ben weer in jouw bos daar waar onze lente welig tierde herinner me het jonge groen de laatste stukjes wintermos die in donkertint hun overwinning vierden weet van een zomer die vol warmte bloeide een herfst die door zijn oogst in kleur en vrucht ons boeide nu waait een schrale wind en fluistert vorst witrijpend aan de takken…

een staf de gouden pij en rozen in mijn haar in wijds gebaar schik ik de wereld bloos me dan tot koningin ontbied de roze wolken dwing rivieren oeverloos en speel met zwart dolken geen land heb ik maar dromen geluk klapt handen op elkaar gejuich in schijn van goud zal komen de staf is weer een horizon voorbij het bloemenkleed…

kom bij me zitten zei je onverwacht je blik was open en je ogen zacht verliefd sloeg ik een arm om je heen en kuste je je lippen namen mij apart en gaven zo de smaak van liefde terug je lichaam raakte mij verwachtingsvol jouw handen woelden door mijn haar sprak lieve woordjes bij je oor als een…

waai mijn blosjes weg bevries de glimlach breek mijn lippen is er meer ijzig is je adem je kille stem verschraalt mijn lijf waarin verliezen huist muren zonder kamers handen afgekapt ogen die verbouwden alles wat ik was je ruimte stond me aan ze liet me gaan ik droom niet meer om koud te wonen…

was jij het toeval dat zo lonkte me wenkte met een lach ik wilde je ontmoeten je was zo zeldzaam zeker op het moment dat ik je zag je hoorde daar waar ik je had gepland, als alles goed ging zou ik je nooit hebben gekend je had een handvol wensen die ik in je ogen las, er was geen keuze, dat beseften we pas achteraf want alles…

wist als de bloedende maan begluurt een naakt papier de zwijgende schrijver die donkerblauwe woorden doopt in zijn uitgelopen droom schreeuwend kreuken nepgouden vingers geschreven verzinsels vol schrammen en builen huilen haar regens de woorden van het vaak gevallen kind dat onbezonnen dromend zijn harde waarheid vindt…

het leek geen beest een hapering in mijn gedachte ik lachte om de onbenulligheid maar steeds was ik het draadje kwijt, ik kon niet goed meer formuleren halverwege bleef ik steken door mijn twijfel moest ik het steeds weer opnieuw proberen ik was bezig zonder eten uitvinden hoe de dingen zijn niets kwam uit mijn handen…

ik zag je gaan je plooide heuvels rond je heupen, het korengeel was rijpend in je warme schoot de oogst was voor mij eeuwigblijvend we lentten samen naar een zomer vol met kleur roken de wilde bloemengeur en groeiden met elkaar tot in het diepe blauw waar bomen reikten we hadden niets om op te lijken het was ontdekken en herkennen…

ik ben op weg een ster voor je te plukken. stralen doe je zelf al ik kijk omlaag zie alle lichten vluchten nacht verjaagt de dag vandaag in hoger sferen ben je anders komt in flitsen dichterbij je aanraking, het tedere fluisteren is hemelse muziek voor mij we reizen snel met zonnewinden door de stelsels schaduw ijlt ons schitterend…

ik zag verliezen in je ogen meer dan afscheid in je blik woorden sprak je licht gebogen onder hun betekenis je hand gaf kou je groet verwees en zwaaide weg ik draaide bij het hek om nog te kijken je was er niet op de vertrouwde plek…

zeg me wie je bent je ogen sluimerden verlangen ik bleef er jaren hangen maar heb je nooit gekend je vocht om eindelijk jezelf weer te vinden was drempelloos in openen en zult je nooit meer binden je hebt mijn tuin gezien de bloemen die we bloeiden er zijn er meer misschien waar jij ook in zou kunnen groeien Kom zeg me wie je bent…

je kalfde af er was meer ijs dan dat ik zag je drijft in zout tranen aards verdriet al eeuwen oud neerslag onder zon zonder zilt waar alles in begon je bent gevlucht koelde af in hoger sferen emoties kunnen je niet deren in je kristallen licht de tijd, noordpolig was je koninkrijk maar nu de warmte heerst en vorst dat…