Netgedichten

netgedicht (nr. 10.220):

Tot aan mijn knieën in de polder

Drijfklei neemt mij op
tot op een meter diep
waar ik een bodem vind

de oude wei

ik wil mijn woorden geloven
die ik ooit eens profeteerde

de Broekpolder

in haar water spiegel ik mij
naast een divers gevormde gevellijn
met stofbeslagen ruiten
waarin de drab een wazig beeld

hier wonen wij

ze spreken zacht
moe van ’t verhuizen
naar het dikke water
dat verzadigd is van klei