Sneeuwwitje
gordijn achter de schermen
ratelt weerloos dicht
de impressionist
in ons is dood, gekruisigd
je ligt voor het grijpen
voor loerendgevoegde torens
domino-spinnenweb met
astma van begeert
en opsluipende muziek
ik tol als ogen
van een ingeslapen paard
red je niet kan niet
mijn stoel wil niet vooruit
je zwermt zwerft
je kamer door
ijsbeert tot de nacht sterft
en dan pas doe je
het licht aan, zeg je
ik moet je niet meer redden
zie je mij mezelf slingeren
en wingeren tussen de spijlen
van je nachtmerries
neen
ik mag je niet meer redden
de ochtend is vermoord door de stenen
kastelen in jouw fantasie en het
donker heeft ons beiden blind geschenen
gordijn breekt open van emotie
commotie en
applaus
Geplaatst in de categorie: toneel