Netgedichten

netgedicht (nr. 12.790):

Zwaaiende vaders

Hij zwaait. Een gebaar overbrugt
de afstand tussen vader en dochter.
Voor een paar seconden bestaat er
geen schoolplein, geen hek, geen groep

roepende moeders om kwart over drie.
Ogen doen de rest. Het vest, de tas,
ze vliegen door de lucht. De dochter
zweeft en vader vangt haar op

een manier die doet denken
aan de Vader die zijn Zoon
omarmde op een prent van Rembrandt.
- De schilder zwaait naar Titus.