Netgedichten

netgedicht (nr. 13.113):

over licht en donker

mijn lach herbergt
de diepte van het zwart
verbloemt als het ware
de levenszijde van smart

mijn stem spreekt niet
van verloren eigenwaarde
immers hoe zijn de
verdorde wortels
van mijn bestaan
te begrijpen

wie is immers in staat
het eigen sterven te verstaan
of machteloos nieuw leven
te laten rijpen

ik grijp nog wel
naar dagelijkse halmen,
uit menselijke gebaren
men zal mij niet zien talmen
als ik in mijn ogen
nog wat licht en lucht
mag vergaren