Netgedichten

netgedicht (nr. 14.605):

dag vader

met een foto in de hand
zit hij in zijn versleten zetel
waar zijn zitvlak de tijd heeft
uitgevlakt, tot eeuwig vermaakt
zodat zijn dagen blijven duren
vele uren langer dan zijn gevoel
nog maar kan erkennen

de glanzende glimlach blikt
vijftien bij tien groot omhoog
naar zijn gelaten ogen
in zijn hart nog de warmte
die armen om hem heen
de nachtzoen, zo lang al geleden
is er niets meer te grijpen
beet te nemen hier en nu
op een enkele druppel na

een nieuw spoor wist
nog meer verleden uit
krachteloos en ontdaan
van toen en vroeg
stamelt hij gesmoord

dag papa