Netgedichten

netgedicht (nr. 14.763):

Ruis in regen

jouw afscheid vult gaten
van eenzaamheid
die uit het zicht hoorbaar
vreten aan vlees en botten

van vlinders in de kamer
die in de schemering blijven
rustelozer dan ooit tevoren

de nacht draagt
mijn raam voorbij de wind

verder dan het koele laken
dat vleugels snijdt tot
smalle repen verten

mijn ogen wekken stilte
als langzaam luid
regen valt

over een bodem
van uitgestrooide verzen