Netgedichten

netgedicht (nr. 15.011):

de laatste reis?

ik kijk mijn vrouw verslagen aan
de woorden stokken in mijn keel
het afscheid wordt me haast te veel
ik zoek haar hand, bedwing een traan

het spijt me schat, ik moet nu gaan
de treurnis valt ook haar ten deel
terwijl ik traag haar lokken streel
omhelst ze mij, geheel ontdaan

de hond –niet bij me weg te slaan-
reikt mij een poot, emotioneel
een triest en schokkend tafereel
een laatste aai, vaarwel kompaan

ik zie hem bij de halte staan
gebiedend, ijzig, punctueel
ik geef mijn tranen nu ruim baan
...
en stap vol angst in RandstadRail