Netgedichten

netgedicht (nr. 16.133):

Ab imo pectore

Daar waar de bloesem
eeuwig lijkt te bloeien,
tussen de velden
echoot de wind;

voorbije klanken,
ritselend gras,
het enthousiasme
van een kind.

Waar de mensen
elkaar goedemorgen
groeten en
kennen bij naam.

Alles blijft
zoals het was,
de tijd lijkt
stil te staan.

Daar waar het ritme
van het water,
in alle mensen
lijkt te stromen.

Ons rivierenland,
daar ben ik
thuisgekomen.