Toen ik mij vergeten dacht.
Eens, toen ik mij vergeten dacht,
de nacht zo donker was
dat ik mij trachtte te verbergen
en wachtte
op het gloren van de dag,
was haar stem zo zacht,
de lamp die zij ontstak zo ’n zon
dat het leek of ik opnieuw begon
te leven, het strelen van haar hand
het beven van mijn hart bedwong.
Ik was toen klein en bang
en zij was groot en jong,
de troost die alle dagen in mij zong.
Zij was het licht
dat ik soms nog ontsteek
wanneer ik mij verlaten voel
en wacht op haar om mij te wiegen.
Maar zij ligt daar
diep in het gras
en ik zou liegen als ik zegde,
dat ik haar warmte niet meer ken.
In nachten nooit meer eenzaam ben.
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/pierrevanlaeken
Schrijver: Pierre Van Laeken, 14 juni 2007
Geplaatst in de categorie: algemeen