Netgedichten

netgedicht (nr. 18.429):

Bewaker

Waar toekomst en dromen verstenen
zonder bliksemschicht of regenboog
domein van traan en gesloten oog
overvol van 'zij gingen henen'

Daar leeft slechts het gestage roesten
zakt de steen door het vergane lijf
waakt het opschrift over 't laatst bedrijf
van hen die nog zoveel wilden, zoveel moesten

Maar de dood wil niets, kent geen moeten
traag sluit de aarde zich als een korstje
de lange, lange slaap naar het ontmoeten
teder bewaakt door het rode vogelborstje.

*** *** *** ***
(Foto: H.van Kampen)