Netgedichten

netgedicht (nr. 19.431):

Ou topos

Hoe leven
vermalen wordt
door het wentelende wiel
dat zoekend en zuchtend
zoals ook liefde zich herhaalt

en ik herhaal
schreeuw jouw naam
over de eindeloze verzameling
aan grafstenen

tot wij, elkander kruisen
in de eeuwig weelderige stad
waar stilte is gestorven
waar leven leeft, werkt en sterft

dag en nacht

ons leidt, in een adembenemend ritme
naar de troon van illusoire wellust
waar we het lijf van leven en liefde
zullen beminnen

zo schoon
als de toevallige ontmoeting van mijn lichaam
gehuld in een aan repen gescheurde jurk
en jouw ogen
waarin ik dans

zonder angst