Bitter mooi
Als schoonheid pijn doet
bevrijdt van
en bindt
aan dat waar men voor vlucht
Als de tijd
zijn eigen ritme kent
simpelweg omdat het is
en beklijft
schreeuwt: "jij blijft!
maar kan niet meer terug
en zal ten onder gaan!"
Huilt men dan
om het grauw dat men vervult?
Vraagt men niet
even niet te denken
denkt men niet
even niet meer vragen
en overwint men niet de tijd
het zijn
door even niet te wezen?
en stil te staan
Leegte kent de schoonheid
maar proeft haar niet
Is noch puur en noch onrein
Is niet
Laat los wat je verwacht
‘Nu’
vindt zijn constante
in vergankelijkheid
pretendeert niet meer te zijn
dan de werkelijkheid
van schijn:
pijn en schoonheid
Zie ook: http://www.xs4all.nl/~nanter/
Schrijver: Wouter Tieks, 22 maart 2008
Geplaatst in de categorie: filosofie