Antropotesium
Het regent in mijn champagne
een ongeëvenaarde zanger
- zijn haar wit als zomersneeuw -
houdt de hand op mijn hart
verhaalt mijn leven
tragischer dan ooit
in één blik
is alles dan toch nog verloren
er rest mij niets anders
dan te wachten
op het uur dat wij
de rede voorbij zijn
en dan nog wankelt
het brute bestaan.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid