Netgedichten

netgedicht (nr. 21.254):

Suites voor Annemieke XXXXIV

verdwaald op het strand
waar overal dezelfde
zandkorrels liggen

gestrest en gestoord
ik hoor een stem in mijn hoofd
die mijn naam roept

een klemmende kaak
het hoge woord moet er uit
een open kerkdeur

de drie engeltjes
die je gevonden hebben
glimlachen slechts

het vlees van de roos
wordt vertederd tot zijde
en een stukje zeep