Netgedichten

netgedicht (nr. 21.427):

Eén mond die kust en scheldt

'Waar schaduw, daar is licht',
heeft Boeddha onderricht.
En werkelijk 't is één vermogen
- aangeboren -
dat zowel aan leedvermaak
als aan hulpvaardigheid
ten grondslag ligt.

De intentie te kwetsen vergt empathie
zoals ook barmhartig zijn dit doet.
Bitter en zoet zo nauw verbonden,
dooreen gekauwd en door dezelfde mond gevoederd.
Moeder waarom toch die ironie?
Waarom heeft U ons niet aan éénduidigheid gebonden?

Vraagt het kantiaanse plicht
of veeleer een bliksemschicht
om de menselijkheid in zich
uit te drukken
tot gezicht van de soort;
om schaduw af te schudden,
mensenrechten onverklaard te laten
en in stilte tot zichzelf te praten:
'dit is hoe het hoort'?