Netgedichten

netgedicht (nr. 21.827):

We rijden samen

een dreigend zwaard verheven, stil
de drager schijnt zijn schaduw in nijd
gevangen strijdlust, zo scherp en kil
bedruipt de plek als snerpend krijt

zijn metgezel staat onbewogen
die hem verbindt met vaste grond
zonder angst, vol mededogen
vriendelijk briesend, manen blond

wie is hij, vraagt mijn loden brein
dan heft hij hoog zijn zwaard en slaat
ik beef, het handvat brandt van pijn
en zie nog net zijn duister gelaat

geknield een man, zijn hoofd gebogen
die ik van boven gadesla
richt zich op met lede ogen
die voelen alsof ik sterven ga

vrees mij niet, aanschouw mijn ogen
aanschouw uzelf, vel dan uw oordeel
het edele paard valt onbewogen
eer en ons respect ten deel

zijn woorden zakken door de grond
de grond stijgt op, de hemel valt
een zacht gordijn van morgenstond
blaast ons schoon, verbreekt het tweespalt

we rijden samen
op een één geworden blik
we rijden samen
de ridder van zoeven, dat ben ik