Netgedichten

netgedicht (nr. 22.152):

"Ademtocht "

Haar haar als zeil
bollend in de wind
in bruisend sop
en schuim gewassen,
de blouse fris getint
stuwt haar scheepje
van het rankste soort
in schuimend kielzog
van een tocht die maalt
langs sterren, ongetemd
als hinden blind voor
hun bestaan, ongeremd
tussen kop en staart
bereiken we de schaduwkant
van ons en een bekende maan.

Uit ware schoot der ongelijke
prilt een diep genot van verre,
verplicht steeds verder
te kijken. Vanuit de blinde
zijde van elke gelijkenis
uit dit spiegelbeeld een
vrij perspectief te halen
in herkenning opgelucht
te kunnen ademhalen.