voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 22.252):

wie niet weg is, is gezien

wolken vallen op daken
en langs de kant van de weg,
in plassen regen, kijk ik terug

naar dode bloemen en gezichten
achter ramen, die ik nog steeds
tel, van één tot tien

ze herkennen me niet
noch de droefheid die ik draag
achterwaarts

naar het zwarte huis
en de appelboom, mank
door het sterven van seizoenen

bij elf zoek ik mezelf en het kind
als een oneindigheid zonder
schaduw

maar vind de kleuren niet
enkel het jongleren van
gesloten jaren

ik ben weg, nooit gezien

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 8 september 2008

Geplaatst in de categorie: psychologie

wie niet weg is

1
2
3
4
5

3.8 met 25 stemmen

1.012

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

julius dreyfsandt zu schlamm, 17 jaar geleden

ontroerend tafereel

windwhisper, 17 jaar geleden

Aangrijpend, er welt een traan.

Roland Hainje, 17 jaar geleden

Droef, maar sterk gedicht. Het blijft moeilijk, oproepen of ontkennen van wat geweest is.

jan haak, 17 jaar geleden

Prachtig, deze verstillende stap terug in de tijd

Hanny, 17 jaar geleden

Dit tikt aan, van begin tot eind prachtpoëzie!

hebus, 17 jaar geleden

een gedicht vol grauwsluiers, maar met beelden die de woorden toch laten oplichten, zoals de wolken die op daken vallen. graag proef ik zulks.

Geef je reactie op deze inzending: