Netgedichten

netgedicht (nr. 22.292):

De schoonheid van verval

laat de oude bomen mij
opnieuw verleden geven
als ruïnes die nog huiveren
in verlaten land

oude schuren armoe spreken
in de stille dorpen,
harken aan de kant

oude handen met hun vouwen
dunne haren grauwig grijs
boven de versleten ruggen
verdroogde huid in vochtig huis

laat dit alles overstemmen
wat perfectie heet,

het niet meer aangeharkte veld
aan de ruigheid van de jaren

Schrijver: annabel, 18 september 2008

stuve013

ziggo.nl

Geplaatst in de categorie: psychologie

verval

4.0 met 8 stemmen

209

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: Quicksilver
Datum:: 20 september 2008
Email:: dvdvthhotmail.com; Mooi verstillend beeldend gedicht.

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 18 september 2008
Email:: kerima.ellouisehotmail.com; heel mooi deze sfeer met woorden aangeharkt tot een verstillend prachtig beeld

Naam:: Peter J.R. Vermaat
Datum:: 18 september 2008; De sfeer die je gedicht ademt vind ik prettig, ik voel me goed bij wat is geweest. De woorden drukken oudheid uit, maar ook hechting aan wat was.

Een paar dingen: "ruines huiveren" zou ik niet doen, voor mijn gevoel zijn ruines juist de bewegingloosheid zelve en daarom zulke prettige overblijfselen.

Ook het woord "perfectie" vind ik hier niet alleen denkerig, maar ook te modern, nu-ig. Waarom bv. niet "volkomen" gekozen op die plek?

Geef je reactie op deze inzending: