Netgedichten

netgedicht (nr. 23.527):

Lichte tred

Op de frêle schouders draagt
ze een ransel met de elementen,
de wind, de regen, en haar
fantasie, die de vragen van
dit kind laat wegen,
op het gezicht de zon, haar niet
verblind, die haar en de verlichte
paden in passtele kleuren tint,
het haar als vers geschoren hooi
doet geuren, verstuiven stappen
zich in zand, waarna seizoenen
zich weer behoedzaam sluiten,
de maan de levenssappen tapt
uit de palm van beide handen, de
beweging voltrekt in een voor –
geschreven baan, waarin
het licht reeds is geronnen.

Er is geen weg terug, haar
rivieren zijn doorzwommen, haar
groene heuvels zijn beklommen,
ervaring hecht als klei aan
kleine schoenen, loopt zij licht,
waar de sporen haar gebieden,
ontwaart een toekomst die zich
strekt tot aan een oneindige
purper horizon, om in verwondering
te kijken, na elke tred, die verder
reikt dan de schaduw van haar tocht,
om de wereld te verrijken,
die zich opent na elke bocht,
dan vindt ze haar gelijken.