Netgedichten

netgedicht (nr. 23.597):

Millenniumnacht Akkrum

Door grootse vreugdevuren te ontsteken
willen de meesten het duizendtal doorbreken
opdat het goed in de memorie wordt geëtst,
maar voor hotel `De Oude Schouw' niets van dat al;

daar heerst eerder de ingetogenheid van kerst.
Jij bent Maria in een zwarte jas.
Het kind staat sterretjes te branden
en neemt slissend door tekort aan tanden

de plaats in van degene
die de donkerste der drie wijzen was.
Ik op mijn beurt zie er met mijn ruwe handen uit
als de ideale timmerman.

Met schapen staan we oog in oog en een os is vast niet ver
zodat deze kerststal alleen nog maar op Jezus wacht.
Heel de wereld kiest het luchtruim,
maar het platteland neemt zich in acht.

Ik denk terloops aan wat je me vandaag vertelde;
hoe je in het huis van je ouders in de `Tuintjes'
vanuit de beschutting van je kamer
gluurde door de kruintjes van de jonge aanplant en

droomde van een onderkomen in de armen van de Fries
die je in de verte op 't veld zag staan.
Later, voorzichtig vrijend bij de kerk
sloeg je je ogen op en zag je hoe het zwerk zonder gerucht

je begeleidde bij het liefdesspel.
Hier werd en wordt geluk bedeesd beleefd
maar een vuurwerkpot die van zijn lont beroofd, gedoofd,
door mij nog onverhoopt ontstoken wordt

brengt toch maar mooi je handen op elkaar.
Het meisje juicht. Jij vraagt: `Hoe speelde je dat klaar?'
En in het fel van wit naar groen verschietend licht
denken we het kind te zien dat in de kribbe ligt.