Netgedichten

netgedicht (nr. 23.979):

Winter

De takken van de rozen werden staken,
de bottels zijn tot zwarte vellen verdroogd.
Sneeuw roetsjt omlaag langs de daken
en heeft zich op de tuintafel en stoelen gehoogd.

Ik voel hoe zijn omvamen mij warmte ontrooft
en in één adem om de pijn te bestrijden
een van zijn kwartliter bruiden belooft,
maar 't jachtinstinct houdt zich nog koest.

Een leeg nest is wat in de spouwmuur nog rest
van de hommels, die brommend en noest
met een minder soort nectar gevoed
naar een meer dan één morgen vervlogen.

Zo heeft de winter tot nog toe bewogen.
Door de reet van de bus kan 't naar trekken.
Ik wou dat in plaats van de tocht haar post me daar zocht
en de krant die daar zit kan verrekken.