Netgedichten

netgedicht (nr. 24.458):

Toen vroeger

Mijn ogen vallen in het rose
en zo te zien aan jouw zachte haar van vroeger
moet ik jou hebben herschapen
de koffie verkeerd staat op
en rats
aangebrand

je gouden teller ik hoor hem nog
het afscheid van je nonchalance
je ogen op stokjes
ze bevallen mij nog
maar de macht is er af
terwijl ik vast zit aan de beek
en sterf met mijn visdraad

is jouw blanke adem nog even rose?
ik voel jouw hart nog kloppen in mijn buik

maar de koffie verkeerd staat op
om een oneindig gat te vullen en te slaan
in een rode bek met zaagsel
en ik hang als een te rode beker water aan jouw wang

thans vallen mijn ogen
spatten uiteen
op een systeem van oude rafels

als soldaten op de marsepijn
de traan is dood
in dat beeld woon jij

dag schat
toen vroeger
ergens ooit