Zwaai ze uit

jaagt in vlagen
een dorst die door alles heen draagt
op jouw adem, die het leven kust
stil van binnen

het zilte zout maakt geen lawaai
waar het leven drijft
in een zee van tijdstromen
van eb en vloed

ik hou me vast langs jouw oever
met vaste tred
ligt het ietwat ziltig op mijn tong
ter ontspanning

neem de lucht in me op
zweeft het zilverzand alover
wist mijn sporen
ik laat ze gaan, zwaai ze uit

les mijn innerlijke dorst
laaf mij aan jouw steevaste schouder
met het samengevloeide water
vol verwondering

psychologie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 8 stemmen 276