Netgedichten

netgedicht (nr. 25.729):

ongeboren

In windstilte
was een kind geboren
haar naam sprak
onbestaand

het net van leven
trok de kosmos
strak voor even
adem stokte
ongemerkt
voor een stonde

geen mens
zou weten
van vruchten
die niet vruchten
in aaibaar water

dat was iets
voor oudere Goden
om het vergeten
te bedekken

*

maar het moest
nog gezegd worden
om het opgaan
in harmonie
te kunnen fluisteren

zij zal de bruid worden
van een voortrekker
aan het levensnet
en doorheen
sterrenstelsels tronen

met tijd
zullen ze het heelal
krom trekken
en het touw verankeren
met een knoop
boven de aarde
en dan zal ze ons
haar kinderen tonen

*

opdat wij zouden slapen