Ergens halverwege dromenland
Het deed mij
geen verdriet aan haar te denken
zoveel vreugde had ze
mij ooit geschonken
met de woeste natuur
van haar geest en lichaam
maar ze wist
hoe moeilijk het was
een vreemde te zijn
ze nam van niemand afscheid
in al lang vergeten aardse steden
waar realiteit als niets meer
dan noodlottig was gebleken
zelfs mijn hond jankte
door God verlaten, iedere nacht
omdat zij weg was uit mijn leven
en ik stelde me voor
hoe zij haarzelf
aan anderen voorstelde
met de ondergang van de wereld
inmiddels zeer aannemelijk
in het vooruitzicht
maar het vergeten voltooide zich niet
er moest opnieuw worden vergeten
ik vertrok heimelijk in de nacht
naar een dorp in dromenland
om het geheugen te ontzien
ik vond mijn weg
in het schrijven van gedichten
en ik droomde verder
voelde een hand aan mijn kruis
die daar eigenlijk niet thuis hoorde
maar ik bleef volhouden
dat het mijn eigen hand was
die ik eigenlijk niet kon voelen
omdat ik in mijn waan was verdwaald
en mij in herinnering bevond
ergens halverwege dromenland.
*
Zie ook: http://innerlijkekleuren.blogspot.com/
Schrijver: mobar
Inzender: Henk van Dijk, 4 juli 2009
Geplaatst in de categorie: individu